Tussen luiers en cocktails

Lekker vakantie. Een tijd om tot bezinning te komen en uit te rusten. Ja leuk, behalve als drie kinderen hebt en studeert. Eigenlijk heb ik het zelden zo druk als tijdens de vakantie. Iets wat eigenlijk heel krom is. Tegenwoordig maak ik wel ook tijd vrij. Nu heb ik tijd genoeg aangezien ik ziek thuis zit, maar dat was ooit anders. Als je studeert heb je inderdaad de vakanties vrij. Gezellig samen met je kinderen. Het enige probleem is, is dat dit ook je enige vrije tijd is. Je hebt geen vakantiedagen op school, of je stage. Dat is wat het zo lastig maakt. Als je dingen wilt ondernemen, zoals naar de kapper gaan, gaat dat alleen in je vakantie. Ook vrij vragen voor de dokter is iets wat je eigenlijk niet echt kan doen en een MBO houd er wel rekening mee, maar als je kinderen ziek zijn kun je niet zomaar thuis blijven. Je hebt namelijk een aantal uren waar je aan moet voldoen. Gelukkig heb ik kinderen die vaak in de vakantie ziek zijn. Is dat leuk? Nee natuurlijk niet. Heb ik ook

Negen jaar geleden was ik op deze dag hoogzwanger. Ze dachten 37 weken, nouja 36+6 op deze dag, de dag erna was het 37. Op die dag werd namelijk Lily geboren. Hoewel een bevalling nooit makkelijk is, viel die van Lily best wel mee. Tenminste dat dacht ik toen. Nu denk ik wel eens, ach jee, wat heb je allemaal wel niet moeten doorstaan. Op het moment zelf sta je daar helemaal niet bij stil. Dan ga je in de survivalmodus en ga je maar door. Totdat je natuurlijk bijna negen jaar later een beetje knapt, maar daar gaat het nu niet over. Het gaat nu over Lily. Toen Lily werd geboren was ik 27 jaar oud en woonde bij mijn vader in zijn appartement. Ik had een slaapkamer die ik deelde met mijn drie kinderen. Yup, Niet echt een situatie waarvan je verwacht dat je op je 27ste in zit. Wel gezellig op zich. Toen dacht ik dat het raar was, tegenwoordig noemen ze dit rooming en co-sleeping. Stiekem vind ik het nog steeds een beetje raar, maar ieder zijn ding. Anderen vinden het vast raar hoe ik s

Een van de vervelende dingen aan een (postnatale) depressie is wel het schuldgevoel. Het gevoel dat niets wat je doet goed is en dat je iedereen maar tot last bent. Herstellende van een (postnatale) depressie komt ook met het nodige schuldgevoel. Je begint je te beseffen dat het gedrag dat je vertoonde eigenlijk niet helemaal juist was. Het vervelende is alleen dat je er dus niets aan kon doen. In februari waren we op vakantie geweest. Ik was toen al redelijk overspannen en de zwangerschap was toen al zwaar. Je denkt lekker een midweekje weg. Ik zat toen zo vol stress van alles dat het eigenlijk gewoon niet leuk was. De kinderen hebben het leuk gehad (behalve Joni die opeens ziek was geworden), maar mijn gemopper zorgde wel een beetje voor een kloofje tussen mijn vader (die mee was) en mijzelf. Heel jammer dat een vakantie zo is gelopen en dat ik daar de schuldige van ben. Het is alleen dat ik daar dus geen schuld in heb. Ik ga nu niet alles erop gooien, maar alle frustratie e

7:00 pfff wat is het eigenlijk nog stiekem vroeg. Haha nee, ik weet dat zeven uur helemaal niet vroeg is met kleine beebjes. Wat zo leuk aan dit mooie tijdstip is, is dat het mannetje dan wakker wordt. Zo een leuk moment van de dag. Je hijst jezelf uit bed voor de 20ste keee sinds gisterenavond, alleen nu definitief voor de dag. Je loopt naar dat kleine kamertje waar al wat kroelgeluidjes zijn. Je glimlacht van het schrikje door het licht, buigt over de rand van het bedje en dan krijg je de grootste smile die je ooit hebt gezien. Ik ben geen ochtendmens, ik heb eerst koffie nodig voor ik überhaupt iets grommend kan zeggen, maar als ik die lach zo lekker in de ochtend, dan smelt ik helemaal. 10:00 Je eerste koffiepauze op je werk en thuis. Oftewel tijd om dat kopje koffie wat je om vijf voor zeven hebt gepakt omdat "ie toch nog lekker lag te slapen" weg te kiepen aangezien hij koud is en hopelijk iets van ontbijt te kunnen doen. Je weet wel, tussen het badje opr

Aarrgghhhhhh, ok ik weet het. Ik heb een depressie, een postnatale nogwel. En het is niet mijn eerste. Het is wel een van de ergste. En het is moeilijk aan mijzelf toe te geven dat ik een depressie heb. Het is toegeven dat je niet gezond bent. Waarom schrijf je er dan over? Tja goede vraag. Omdat ik het nu eenmaal toch ooit echt moet gaan toegeven voor ik uberhaupt beter kan worden. Dat ik moet gaan inzien dat mensen mij niet minder vinden als ik dat doe. Wat wel een angst is natuurlijk. Daarom volg ik (nog) geen therapie. Ik zou zo bang zijn dat de psycholoog of therapeute mij als minder ziet dat ik nooit eerlijk zou kunnen zijn. Nu heb ik een fijne huisarts die precies alle trucjes weet van een depressie. Het uitstellen van afspraken maken bijvoorbeeld. Daarom dwingt ze mij een beetje dat te doen. Kan ik er iets aan doen dat ik dit heb? Nee. Ik kan hier niets aan doen. En zoals je bij een griep de symptomen hebt dat je snottert, hoest, vanalles uit je komt en je koorts hebt, heb

If you're always racing to the next moment, what happens to the one you're in? Dit is mijn nieuwe mantra. Het stond op een papiertje in een reclamefolder van de rituals (mijn verslaving). Ik vond het zeer toepasselijk op mijn huidige situatie. Toen ik nog iets jonger was en pas begonnen was aan de tweede maal MBO was ik een alleenstaande jonge moeder met drie kleine dametjes. Zoals al eens in een blogpost vermeld voelde ik altijd dat ik iets extra's moest bewijzen. Alsof er bij mij op alle slakken zout werd gelegd. Als ik eenmaal te laat was werd dit natuurlijk meteen terechtgewezen door een preek van de leidster op de VSO of de juffen op de basisschool. Zo ook met kleding, de staat van de flat of wat dan ook. Alles werd onder een loep gelegd en helemaal uitgemeten en bekeken en natuurlijk beoordeeld. Of nou ja, meer veroordeeld. Ik deed het helemaal niet slechter dan andere moeders. Wat ik dus wel deed was constant streven naar perfectie. Bang om ook maar iets fo

1 - Kinderwagen-onvriendelijke winkels Waar je eerst met gemak de trappen op en af ging en je door de rekken heen zweeg is het nu een parcours geworden. Sommige winkels zijn zo smal dat het je op een gegeven moment niet meer uitmaakt dat je net weer over een broek bent heen gereden of dat een trui nu een los draadje heeft door het haakje aan de kinderwagen. Ook leuk zijn de winkels met trappen, waarbij ze de kinderkleding boven hebben hangen en dan geen lift hebben. Volgens mij ga je dan een beetje je doelgroep voorbij. Net zoals een kruidvat. Daar moet je eerst langs een doolhof van rekjes gaan (ga hier nooooooooit op maandag, dan krijgen ze vracht en moeten ze alles vullen. Je komt nergens langs) waar de luiers helemaal achterin de winkel liggen. 2 - parkeren Ok, van te voren was het al irritant als iemand zijn/haar auto dicht bij je parkeerde. Nu is het een grote ellende. Hoe ga je nu die maxi-cosi erin krijgen? Gelukkig hebben sommige winkels de oplossing. Familie parkeer

Het is oktober en dat betekend herfst, mooie kleurtjes, lekker weer en vooral..... kindergeld. Want dat kregen we dit maal voor de eerste keer voor kleine Link. Wij hebben het dit maal ook eens wat beter georganiseerd. Ik heb vier beursjes gekocht, ieder hetzelfde bedrag gepind en dat is dan voor hun kleren. Winterjas was verplicht erbij, de rest wat ze nodig hadden. Afgelopen zomer zijn Yorick en ik samen met Link een weekendje naar Antwerpen geweest. Wij waren toen op zaterdag een hele dag gaan shoppen en eerlijk gezegd beviel ons dat goed. Meer winkels dan Heerlen, minder druk dan Maastricht. Wij hadden dus toen al afgesproken om in oktober daar te gaan shoppen. Aangezien Zoey een scouting weekend had waren wij met Joni, Lily en Link gegaan.  Het was ongeveer 1,5 uur rijden (vanuit Heerlen). De auto hadden wij bij een parkeergarage bij het centraal station geparkeerd. Vanuit het station zijn we de straat afgelopen naar de Meir. Dit is de grote winkelstraat in Antwerpen.

Hoe is een dagje uit met vier kinderen? Nou eigenlijk bijna niet te doen. Wij zijn pas geleden naar de medaille-uitreiking geweest van mijn lieve vriendje. Die kreeg hij omdat hij in Mali is geweest op uitzending. Niet iets wat je wilt missen. Het begint al een tijdje van te voren. Het is op een vrijdag en de kinderen krijgen een speciaal kinder-medaille. Dus vrij vragen van school. Niet zomaar vrij, nee speciaal verlof. Gelukkig hoor je dan op tijd of het is toegewezen. Of, nouja, van de middelbare school, wat ze dan aan je dochter mee geven per brief die je uiteraard alleen te zien krijgt als je haar was doet, de brief lag namelijk op de wasmand. Ik hoop eigenlijk dat dit niet bewust was. Van de basisschool krijg je gewoon geen reactie. Daar heb ik ze nog maar via een speciaal website dingetje (ISY) afgemeld twee dagen ervoor. Lily was goedgekeurd op vrijdag en Zoey was goedgekeurd de maandag erna. Dan de avond ervoor zit je uiteraard nog helemaal te stressen hoe je allemaal daar

Mensen ik ben moe. Echt moe. Baby's zijn zo leuk en zo schattig, maar dat slaapgebrek is een beetje killing. Gelukkig heb ik een lief vriendje die vaak in de nacht op staat. Dan word ik echter ook eventjes wakker en dan duurt het even voor ik weer in slaap ben gevallen. Gebroken nachten zijn gewoon echt stom. Want iedere ouder herkent het wel. Je legt je baby lekker in bed. Van te voren misschien een badje en dan een lekker flesje. Je dimt het licht al, snuggled lekker on een dekentje zodat hij lekker soezerig wordt en knuffelt nog eventjes. Dan gaat hij zachtjes in zijn bedje. Zijn hoofdje wiebeld nog een beetje naar links en rechts terwijl je het dekentje zachtjes over hem heen legt en onder het matrasje stopt. Het is inmiddels al laat en hij krijgt nog een zacht kusje op zijn hoofdje. Je sluipt de kamer uit, maakt het licht uit en sluit de deur. Je maakt jezelf klaar om naar bed te gaan, gaat lekker liggen, trekt de deken over je heen en legt je hoofd op je kussen. Even nog co