Tussen luiers en cocktails

Misschien een raar topic om iets over te schrijven. Zeker aangezien ik weinig tijd heb/neem voor mijn blog op het moment. Twee weken is toch echt veel te lang en ik wil gewoon echt proberen twee maal per week iets nieuws te posten. Ik ga dus eventjes een inhaalslag maken. Maar nu over op het "ik zoek een hobby". Zoals ik al eens eerder schreef vragen mensen mij tegenwoordig wel eens wat ik nou precies doe op een dag en of ik wel tijd heb voor mijzelf. Zo ook de huisarts toen ik op mijn laatste controle was voor mijn depressie. Ik heb toen ook echt de opdracht gekregen om iets te zoeken waarmee ik minimaal een uur per week uit huis ben. Specifieker nog, iets voor mijzelf aan het doen ben. Want, zo vroeg ze, heb je dat ooit wel eens gehad? Na lang nadenken kom ik tot de conclusie, eigenlijk sinds groep 8 niet meer. Toen zat ik op toneel waarmee ik ben gestopt in de brugklas omdat we gingen verhuizen. De introverte mij vond het te spannend om in een nieuw gezelschap te begin

Een baby is een dagtaak. Dat is iets waar iedere ouder het wel met me over eens is. Naarmate ze ouder worden, wordt die taak niet bepaald minder. Met vier kinderen in huis kom ik dus regelmatig uren en energie te kort. Vaak krijg ik de vraag wat ik nou doe op een dag. Of ik hobby's heb. Ook mijn verloskundige wilde graag een dagje met ons meelopen om te kijken hoe een dag verloopt. Ik merk soms wel eens dat wat voor ons routine is, voor een ander een uitzonderlijke dag is. Zo overhoorde ik een gesprek in de trein van een vrouw die drie wasjes had gedaan op een dag, de keukenvloer gezogen en gedweild en dan ook nog eens gekookt en de tafel afgeruimd! Het was volgens haar een productieve dag. De vrouw ernaast (Beide waren begin tot mid-dertig) beaamde dat het inderdaad veel was om op een dag te doen. Dit zette mij een beetje aan het denken. Ik zit nu eenmaal in een burn-out en die is er niet voor niets. Wellicht komt het door het feit dat wat een ander ziet als productief voor mij

Op oudejaarsavond haalde Yorick een telefoon tevoorschijn. Hij lag al een aantal dagen op de trap, maar die dag ging hij aan en op de kast in de woonkamer. Het was een stom goedkoop uitziend ding, maar toch stond het voor alles waar ik bang voor was als vriendin van een militair. Het is namelijk de telefoon waarvan je hoopt dat deze nooit af gaat. Het is de telefoon waarbij, als hij afgaat, Yorick binnen 6 uur ergens moet zijn. Ergens waar een terreurdreiging is, of gewoon dus erg gevaarlijk kan zijn. Dat zie je dan op een leuke dag waarbij je samen moet zijn. Andere maken zich druk of de oliebollen wel goed zijn. Dat waren ze trouwens wel, want die hadden Zoey en Yorick samen gemaakt. Of ze gaan snel nog wat drank halen, wat Yorick niet mag drinken omdat hij oproepdienst heeft. Andere gezinnen gaan dan, tja, gewoon dingen doen. Doen wij ook hoor, alleen loop je gewoon 192374982375097024985 keer langs die verdomde telefoon en dan voel je die knoop weer in je maag. Vorig jaar w

Voor ieder's gemak alle blogs van begin tot nu Even voorstellen De dag dat alles veranderde De mamamocktail De Papa's  Drie dames en een klein meneertje Een all american bevalling Een jonge mama Tien standaard-maar-niet-zo-standaard opvoedkundige manieren De brugklas Maar je lag te slapen... De medaille-uitreiking Antwerpen - The diamant capital 7(+1) ergernissen die je pas herkent als je kinderen hebt Into the moment Het grote zwarte monster dat PPD heet 9 tijdstippen die je pas waardeert als je mama (of papa) bent Sorry seems to be the hardest word Ut kleine poppeke Vakantiedrukte De koude koffie club Je bent geen slechte ouder als ... De grote veroordeling Van ruilen komt geen huilen Sintstress Sinterkerststress Een boekenclub en een mooi verhaal Surprises en grote geheimen Utrecht - de nijntje capital Een klein vogeltje drie en een halve kruisjes my-7-favourite-holiday-gifts Het kerstdiner Vaarwel 2018 in zwart

Nieuwe jaar, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Zo gaat het toch meestal? New year, new me. Meestal neem ik dit met een korrel zout, maar dit jaar kan daar misschien een beetje verandering in komen. Zoals ze zongen in Mary Poppins returns, there is no way to go but up... Zo voel ik mij op het moment ook een beetje. Erger kan het emotioneel gezien niet worden en we zijn begonnen aan de lange en moeizame tocht omhoog. Helaas lijkt mijn dal een beetje op de grand canyon en heb ik flink wat klimmen om te doen. Ik doe eigenlijk nooit aan goede voornemens, dat is veel te lastig vol te houden. Zeker als je ze aan iedereen verteld. Dan gaan mensen daar naar vragen en lijkt het meer een taak te worden dan iets wat je zelf leuk vind om maar niemand teleur te stellen. Daarom heb ik dit jaar gewoon een paar, hoe moet ik het noemen? Zelf-beloftes gedaan. 1. Ik ga proberen gezonder te eten. Ik zet er geen streefgetal op de weegschaal bij (dat zou ongeveer 30 kilo minder zijn en is eigenlijk te groot