Op oudejaarsavond haalde Yorick een telefoon tevoorschijn. Hij lag al een aantal dagen op de trap, maar die dag ging hij aan en op de kast in de woonkamer.
Het was een stom goedkoop uitziend ding, maar toch stond het voor alles waar ik bang voor was als vriendin van een militair. Het is namelijk de telefoon waarvan je hoopt dat deze nooit af gaat. Het is de telefoon waarbij, als hij afgaat, Yorick binnen 6 uur ergens moet zijn. Ergens waar een terreurdreiging is, of gewoon dus erg gevaarlijk kan zijn. Dat zie je dan op een leuke dag waarbij je samen moet zijn.
Andere maken zich druk of de oliebollen wel goed zijn. Dat waren ze trouwens wel, want die hadden
Zoey en Yorick samen gemaakt. Of ze gaan snel nog wat drank halen, wat Yorick niet mag drinken omdat hij oproepdienst heeft. Andere gezinnen gaan dan, tja, gewoon dingen doen. Doen wij ook hoor, alleen loop je gewoon 192374982375097024985 keer langs die verdomde telefoon en dan voel je die knoop weer in je maag.
Vorig jaar was ik alleen met de kinderen. Toen was Yorick er helemaal niet. Toen zat hij in Mali en voelde ik mij echt alleen. Ook al heb je de kinderen bij je, dat eerste kusje van het jaar is toch leuker als je het van hem krijgt. Nu waren we wel samen en gingen we vuurwerk kijken. Dan maakt hij terloops een opmerking dat hij eens met zo'n achtergrond geluid buiten heeft geslapen alleen was het toen geen vuurwerk wat hij hoorde. En bedankt hé eikel. Stiekem keek ik af en toe naar dat stomme ding daar op die kast. Hij hield zich akelig stil als een baby aan het eind van de 9 maanden waarbij je gewoon verwacht dat ie plop zegt, maar dat gewoon niet doet.
Aangezien iedereen hier het nieuws heeft gezien weten jullie al lang dat die verdomde telefoon zich gewoon de hele vakantie stil heeft gehouden. Op een telefoontje na. Verkeerd verbonden. Dan wil je toch gewoon die telefoon nemen en de persoon aan de andere kant helemaal verrot schelden. Dat deed ik overigens maar niet. Mijn hart stond wel even stil toen hij af ging. Het blijft toch altijd spannend en het went nooit.
Ook de uitzending vond ik zo vreselijk. Als hij op het kamp was hadden we best veel contact. Appjes en videobellen gaat dan best makkelijk. Zo stond ik een keertje te koken terwijl we aan het vertellen waren, dat was wel fijn. Het lijkt dan toch allemaal minder ernstig te zijn. Hoewel je na het ophangen je toch weer realiseert dat hij er niet echt is. Dat, ook al lijkt het dichtbij, hij eigenlijk heel ver weg is. Zeker als ze buiten het kamp gingen. Dan was het helemaal stil en had je geen contact. Dan moest je wachten. Wachten op dat eerste berichtje dat hij weer terug was, dat het allemaal goed was gegaan en hij weer veilig binnen die poort stond. In de tussentijd vertel je maar niet dat je zelfs je telefoon mee nam als je ging plassen, stel ze bellen. Stel er gebeurd iets. Ook bij iedere miniem buikgevoelletje stond ik helemaal stijf van de spanning. Stel de baby kwam en Yorick was er niet.
Dat waren mijn grootste angsten 4,5 lange maand lang. Dat er iets met Yorick zou gebeuren, of dat de baby te vroeg werd geboren en Yorick te laat was. Gelukkig heeft hij nog een dikke maand van de zwangerschap mogen "meegenieten".
Maar zo voelt het een beetje om de vriendin te zijn van een militair. Hopende dat het telefoontje nooit komt. Dat hij niet zomaar ergens naar toe moet. Dat er niets met hem gebeurd. Dat er niets met de kinderen gebeurd terwijl hij weg is en je hem niet kan bereiken. Dat hij niet weg hoeft voor een langere tijd. Terwijl je weet dat het wel altijd kan. Je niet druk maken is eigenlijk geen optie, want het kan altijd. Net zoals je tegen een moeder zegt zich niet druk te maken als haar kinderen alleen ergens naar toe zijn. Dus we proberen het maar eventjes weg te duwen en laten we allemaal hopen dat die stomme telefoons gewoon lekker stil blijven.
Het was een stom goedkoop uitziend ding, maar toch stond het voor alles waar ik bang voor was als vriendin van een militair. Het is namelijk de telefoon waarvan je hoopt dat deze nooit af gaat. Het is de telefoon waarbij, als hij afgaat, Yorick binnen 6 uur ergens moet zijn. Ergens waar een terreurdreiging is, of gewoon dus erg gevaarlijk kan zijn. Dat zie je dan op een leuke dag waarbij je samen moet zijn.
Andere maken zich druk of de oliebollen wel goed zijn. Dat waren ze trouwens wel, want die hadden
Vorig jaar was ik alleen met de kinderen. Toen was Yorick er helemaal niet. Toen zat hij in Mali en voelde ik mij echt alleen. Ook al heb je de kinderen bij je, dat eerste kusje van het jaar is toch leuker als je het van hem krijgt. Nu waren we wel samen en gingen we vuurwerk kijken. Dan maakt hij terloops een opmerking dat hij eens met zo'n achtergrond geluid buiten heeft geslapen alleen was het toen geen vuurwerk wat hij hoorde. En bedankt hé eikel. Stiekem keek ik af en toe naar dat stomme ding daar op die kast. Hij hield zich akelig stil als een baby aan het eind van de 9 maanden waarbij je gewoon verwacht dat ie plop zegt, maar dat gewoon niet doet.
Aangezien iedereen hier het nieuws heeft gezien weten jullie al lang dat die verdomde telefoon zich gewoon de hele vakantie stil heeft gehouden. Op een telefoontje na. Verkeerd verbonden. Dan wil je toch gewoon die telefoon nemen en de persoon aan de andere kant helemaal verrot schelden. Dat deed ik overigens maar niet. Mijn hart stond wel even stil toen hij af ging. Het blijft toch altijd spannend en het went nooit.
Ook de uitzending vond ik zo vreselijk. Als hij op het kamp was hadden we best veel contact. Appjes en videobellen gaat dan best makkelijk. Zo stond ik een keertje te koken terwijl we aan het vertellen waren, dat was wel fijn. Het lijkt dan toch allemaal minder ernstig te zijn. Hoewel je na het ophangen je toch weer realiseert dat hij er niet echt is. Dat, ook al lijkt het dichtbij, hij eigenlijk heel ver weg is. Zeker als ze buiten het kamp gingen. Dan was het helemaal stil en had je geen contact. Dan moest je wachten. Wachten op dat eerste berichtje dat hij weer terug was, dat het allemaal goed was gegaan en hij weer veilig binnen die poort stond. In de tussentijd vertel je maar niet dat je zelfs je telefoon mee nam als je ging plassen, stel ze bellen. Stel er gebeurd iets. Ook bij iedere miniem buikgevoelletje stond ik helemaal stijf van de spanning. Stel de baby kwam en Yorick was er niet.Dat waren mijn grootste angsten 4,5 lange maand lang. Dat er iets met Yorick zou gebeuren, of dat de baby te vroeg werd geboren en Yorick te laat was. Gelukkig heeft hij nog een dikke maand van de zwangerschap mogen "meegenieten".
Maar zo voelt het een beetje om de vriendin te zijn van een militair. Hopende dat het telefoontje nooit komt. Dat hij niet zomaar ergens naar toe moet. Dat er niets met hem gebeurd. Dat er niets met de kinderen gebeurd terwijl hij weg is en je hem niet kan bereiken. Dat hij niet weg hoeft voor een langere tijd. Terwijl je weet dat het wel altijd kan. Je niet druk maken is eigenlijk geen optie, want het kan altijd. Net zoals je tegen een moeder zegt zich niet druk te maken als haar kinderen alleen ergens naar toe zijn. Dus we proberen het maar eventjes weg te duwen en laten we allemaal hopen dat die stomme telefoons gewoon lekker stil blijven.
Reacties
Een reactie posten