Mamamocktails

Wat is een mamamocktail? Misschien dat het even uitgelegd moet worden. Het woord komt namelijk regelmatig voor op mijn blog, op insta en op Facebook.

Ik voel mij een oermoeder, zoals een mocktail zich een cocktail voelt. Het ziet er misschien hetzelfde
uit, maar mist toch net dat ene essentiële onderdeel wat het compleet maakt. In het geval van de mocktail is dat alcohol. Hoewel alcohol mij niet helemaal verkeerd in de oren klinkt, is bij mij het essentiële onderdeel dan toch het oermoeder gevoel.
Dat gevoel dat je krijgt bij een echte oermoeder. Zo'n moeder die er goed verzorgd uitziet. Een moeder waarvan de kinderen altijd kunnen afspreken en waar ze dan alle leuke dingen doen. Waarvan de kinderen de leukste kleren hebben, hun haren altijd netjes zitten, hun kamertjes zijn opgeruimd en ze zonder moeite door de schooltijd vliegen.
Ik weet dat deze moeders niet bestaan. Er is zelfs een hele anti beweging genaamd loedermoeders. Stiekem val ik er een beetje tussenin. Ik wil graag een oermoeder zijn, maar het lukt mij maar net niet.
Vaak als ik mijn kinderen ga ophalen zie ik ze staan op de stoep. Altijd in een kliekje. Ik probeer wel eens een gesprek te starten of met een grapje mee te praten, maar krijg altijd het gevoel dat zij niet op mij zitten te wachten. Wellicht zijn zij zelf veel te druk bezig en helemaal niet met mij bezig, maar goed. Zo stond ik bij het afscheid van Joni in groep 8 alleen. Ik was pas een aantal weken bevallen en zat vol hormonen. De tranen liepen over mijn wangen, maar ik stond er maar alleen. Ik voelde helemaal geen eensgezindheid en had ook niet de behoefte om gezellig mee te gaan naar het café als wijze van afscheid. Ook omdat de baby natuurlijk mee was. Mooi excuus, goed gebruikt. Het echte verhaal is dat ik al last had toen van mijn postnatale depressie en eigenlijk geen afwijzing erbij kon hebben. Er ongemakkelijk bijstaan was geen optie die ik op dat moment kon handelen.

Maar terug naar de oermoeder-die-ik-nog-niet-ben. Mijn kinderen mogen soms afspreken. Soms ben ik te moe. Heel vervelend, dus ze krijgen regelmatig nee te horen. Voorheen toen ze kleiner waren altijd bij anderen. Ook omdat het bij ons op dat moment een zooi was. Nu is de afweging er of ik om half vijf nog wel zin heb om ze ergens te gaan halen. Ook is dan de vraag wie van de drie mocht afspreken.
Gelukkig zijn mijn kinderen meestal heel langzaam en als een van de laatste de school uit en waren de meeste kinderen al naar huis. Ook doe ik wel eens of ik ze niet versta om tijd te rekken waardoor er niemand meer is, zodat ik dan geen nee hoef te zeggen. Voel ik mij dan schuldig? Ja natuurlijk, maar het lukt gewoon niet om de energie ervoor te vinden.
Koken doe ik dan wel meestal iedere dag. Uit zakjes en potjes en eigenlijk helemaal niet biologisch. Als Link oud genoeg is krijgt hij ook lekkere olvarit potjes. Ik zie mijzelf eigenlijk niet echt iedere dag groenten koken en achter een hele foodprocessor staan. Biologisch is duur. Kiloknallers koop ik overigens niet. Ik zweef ergens er tussenin.

Wat doet een oermoeder nog meer? Het huiswerk en hele online school gebeuren bijhouden. Ook bij Joni doe ik dát nu wel. Ze zit in de brugklas en anders gaat dat helemaal mis. Bij zoey en lily probeer ik het wel bij te houden, maar als ik er geen mailtje van krijg ben ik het ook net zo snel vergeten. Of je krijgt een brief met oefenwoordjes, legt ze in de huiswerkmap en daarna compleet vergeten te oefenen, behalve die ene keer dat we fanatiek waren.

Ik wil het allemaal echt heel graag, maar op de een of andere manier lukt het gewoon niet. Dus ik wil geen loedermoeder zijn (vind ook niet dat ik dat ben, ik doe echt mijn best) maar een oermoeder ben ik nog niet. Ik ben een mamamocktail.