Het grote zwarte monster dat PPD heet

Aarrgghhhhhh, ok ik weet het. Ik heb een depressie, een postnatale nogwel. En het is niet mijn eerste. Het is wel een van de ergste. En het is moeilijk aan mijzelf toe te geven dat ik een depressie heb. Het is toegeven dat je niet gezond bent.

Waarom schrijf je er dan over? Tja goede vraag. Omdat ik het nu eenmaal toch ooit echt moet gaan toegeven voor ik uberhaupt beter kan worden. Dat ik moet gaan inzien dat mensen mij niet minder vinden als ik dat doe. Wat wel een angst is natuurlijk. Daarom volg ik (nog) geen therapie. Ik zou zo bang zijn dat de psycholoog of therapeute mij als minder ziet dat ik nooit eerlijk zou kunnen zijn. Nu heb ik een fijne huisarts die precies alle trucjes weet van een depressie. Het uitstellen van afspraken maken bijvoorbeeld. Daarom dwingt ze mij een beetje dat te doen.

Kan ik er iets aan doen dat ik dit heb? Nee. Ik kan hier niets aan doen. En zoals je bij een griep de symptomen hebt dat je snottert, hoest, vanalles uit je komt en je koorts hebt, heb je bij een depressie ook symptomen.

*Van ouders van nu;

• veel piekeren
• je lusteloos voelen
• slecht slapen
• vol schuldgevoelens zitten
• stemmingswisselingen hebben
• somber zijn
• weinig plezier beleven aan de baby
• geen eetlust of juist een overdreven eetlust hebben
• heel prikkelbaar zijn
• niet kunnen hechten aan de baby
• een gebrek aan levensvreugde ervaren
• geen moedergevoel hebben of juist overbezorgd zijn
• je ondergeschikt voelen voor het moederschap

Veel piekeren - Ja dat doen we. Iedere avond, iedere dag over alles wat we gedaan en gezegd hebben op een dag. Alles wat onder de loep genomen. Alles wordt ook negatief bekeken. 

Lusteloos - Ja ook daar heb ik last van. Sommige dagen heb ik nergens zin in. Ik hang dan maar wat in huis rond, kijk wat op mijn telefoon of iets dergelijks. Zelfs eten is op zo'n dag een echte opgave. 

Slecht slapen - tja, als je piekert slaap je ook niet goed. 

Vol schuldgevoelens zitten - yup. Door de depressie kun je niet optimaal zijn wie je wilt zijn. Ik heb geen energie om leuke dingen te doen, of om iets te ondernemen. Dan voel ik mij daar schuldig over. Ik voel alsof ik andere tekort doe door wat ik heb.

Stemmingswisselingen hebben - Het leven is een emotionele achtbaan. 

Somber zijn - Ook al doe je iets leuks, de vreugde is anders. Het is minder. Alsof het ergens in een mist van negativiteit zit waar je maar niet doorheen komt. 

Weinig plezier beleven aan de baby - Nee. daar dan niet veel last van. 

Geen eetlust - Dat klopt. Ik dwing mijzelf om op bepaalde tijdstippen te eten. Een hongergevoel zit er niet echt in en bij alles van eten denk ik, bleh.

Heel prikkelbaar zijn - omg. Ik ben een wandelende tijdbom. Ik probeer hieraan te werken en weg te lopen als ik het voel boven borrelen. Dit is niet altijd makkelijk waardoor is sneller snauw. Hier voel ik mij daarna dan weer schuldig over waardoor ik hierover ga piekeren, niet kan slapen en de dag erna nog prikkelbaarder ben vanwege slaapgebrek. 

Niet kunnen hechten aan de baby - Ik houd van mijn baby. Ik doe alles voor mijn baby. Hij heeft in mijn buik gezeten. Hij voelt alleen, tja, van Yorick. Alsof ik wel zijn mama ben en van hem houd, maar hij voelt niet van mij. Ik weet niet goed hoe ik dit moet omschrijven en ik vind dit echt heel erg. Ik weet dat het mijn mannetje is, en ik ben tot vanalles in staat mocht er iets met hem gebeuren, maar hij voelt gewoon niet van mij. Moeilijk te omschrijven. Het blijft natuurlijk een gevoel. Het is gewoon als Yorick hier is, is hij van hem. 

Een gebrek aan levensvreugde ervaren - Tja, hoe moet je dit zeggen. Het is niet zoals ik had gedacht. Je zit thuis met een depressie. Alles is vermoeiend, alles is irriterend, je voelt je niet jezelf en kan niet doen wat je graag zou willen doen. Nee, dit is niet iets waar je vreugde uithaalt. Moeilijk ook om te zeggen of het een symptoom of een gevolg is. Of gewoon een vicieuze cirkel. 

Geen moedergevoel hebben of juist overbezorgd zijn - Overbezorgd. Jazekers. Het gevoel is dan anders, maar niemand komt aan dat mannetje. Niemand kan het goed genoeg. Misschien Yorick, maar ook liever niet alleen. In de 4 maanden ben ik volgens mij 4 keer zonder hem ergens geweest. En daar voelde ik mij al niet prettig bij. Ik heb hem het liefste de hele dag en nacht bij me. Zo bang dat er iets met hem gebeurd. Ookj dit is vermoeiend trouwens. 

Je ondergeschikt voelen voor het moederschap - Voor en aan. Het is wat ik eerder in een blog zei. Ik wil graag een goede moeder zijn. Zo eentje die alles voor elkaar heeft. Door de depressie lukt het ook niet om ook maar iets positiefs te zien en alle negatieve gebeurtenissen worden extra uitgelicht. Je voelt je niet genoeg als moeder, als vriendin of als mens. 

Het vervelende aan toegeven dat je iets hebt is de drang naar normaal zijn. Ik zei dit nog tegen Yorick. Ik vind het gewoon echt niet mee leuk en wil gewoon dat dit gevoel weg gaat en dat ik gezond ben. (Alleen zei ik dit iets dramatischer)

Een van de dingen waar ik trouwens echt tegenaan loop is dat je de symptomen niet ziet. Het is geen grote blauwe plek of een arm in het gips, het is mijn gedrag. 

Mijn gedrag wordt niet gestuurd door mijzelf. En dat is moeilijk. Niet alleen voor mij, maar ook voor anderen.

Ik kan niet zomaar stoppen met piekeren, ik kan niet de hele dag druk bezig zijn zonder in de avond dood op de bank te liggen. Dat gaat gewoon niet. Het is ook vervelend voor mijzelf. Ik zoek constant excuses. Het is moeilijk om te zeggen tegen iemand dat je iets niet kan doen omdat je een depressie hebt. 

Je zegt toch ook niet tegen iemand in een rolstoel dat ze moeten stoppen met niet kunnen lopen. Dit klinkt heel vreemd, maar op het moment ben ik gewoon mentaal/psychisch/emotioneel een beetje gehandicapt, of ziek, en daar kun je niet zomaar even mee stoppen. 

Ik kan niet een dagje niks doen en Link uit handen geven. Ik kan niet een hele dag met mensen om mij heen zijn. Ik kan niet eerst boodschappen doen en daarna het huishouden en dan wandelen. Ik kan er maar een van die dingen doen. Dus dat betekent keuzes maken. Het belangrijkste nu is ook dat je keuzes maakt waar jij je beter door voelt.

Dat wil niet zeggen dat iemand met een depressie jou niet aardig vind, het is op dat moment gewoon een beetje te veel om alles te verwerken. 

En we zeggen het nog een keer. Ik kan hier niets aan doen. Ik kan hier niet aan doen. Ik kan hier niets aan doen. Ik kan hier niets aan doen. Als we het maar vaak genoeg zeggen dringt het misschien een beetje door. IK KAN HIER NIETS AAN DOEN.

Ik wil dan ook deze blog-post afsluiten met een dikke kus voor mijn lieve Yorick, zonder hem zou ik dit niet kunnen.  



*Mocht je pas bevallen zijn (of zwanger dan kan het ook al hoor) en je hebt hier last van. Neem contact op met je huisarts/verloskundige/maakt niet uit wie. Gewoon vertellen.