Is het nu anders om een jongetje te hebben na drie meisjes? Kennelijk een vraag die iedereen heeft tegenwoordig. Tja, ik weet het niet. Het is gewoon een baby eigenlijk. Hij eet, hij slaapt, hij poept. Het enige echte verschil is een kleine pielemuis. Daar moet je dan uiteraard op letten bij het verschonen want als hij gaat, gaat hij ook alle kanten op. Iets grappigs wat ik pas gelezen. Hoe succesvol mannen ook zijn, of hoe arrogant of wat dan ook. Ze hebben zicht op een bepaald moment allemaal zichzelf in het gezicht geplast. Dat is een goede om te onthouden. Maar het antwoord is dus nee. Er is geen verschil tussen een meisjes baby of een jongens baby. Misschien dat dit verschil nog merkbaarder wordt, ik heb geen idee.
Waar wel een verschil in is, is of je baby gepland is of niet. Joni was niet gepland en Lily ook niet. Zoey was gepland, alleen had ik niet verwacht dat ik direct de eerste keer zwanger zou worden. Ik had gehoopt dat dit nog een aantal zou duren. Ik denk als dat zo was geweest dat ik me al bedacht had en dat er geen Zoey was geweest. Link is de eerste echt geplande baby. Ik heb Link zelf gemaakt. Grappige anekdote waarbij ik met mijn voeten omhoog tegen de muur aan lig, waar Yorick mij vraagt wat ik aan doen ben en ik antwoordde dat ik een baby aan het maken was. Was ook nog echt zo.
Ik merk gewoon dat het nu anders is. Ik verdiep mij veel meer in de ontwikkeling van baby's en mij valt nu gewoon meer op. Ik heb hele momenten op een dag dat ik gewoon naar hem lig te kijken, hele gesprekken met hem voor en echt bezig ben met zijn ontwikkeling. Ik deed dat bij de meisjes ook wel, maar veel minder.
Misschien is het iets wat ik niet echt durf te zeggen. Iets wat je nooit hoort, omdat er zoveel commentaar op wordt gegeven. Een baby krijgen is het mooiste wat er is, zolang je het maar plant.
Ik kijk wel eens naar het programma vier handen op een buik en young&pregnant en dat soort programma's allemaal. Ik zie jonge meisjes hun best doen. Ik zie ook een bepaalde blik in hun ogen. een blik van de struggles van acceptatie. Ik weet dan precies hoe zij zich voelen.
Je voelt een klein wezentje in je. Iets was je iets had verwacht. Je bent moe, misselijk en iedereen bemoeit zich nog meer met je. Het liefste wil je er even uitstappen, alles op pauze zetten, een grote hap lucht nemen en eventjes aan het idee wennen. Dit moment is er eigenlijk niet. De baby groeit maar door en de einddatum nadert of je het wilt of niet. Het moment dat je in vrije val zit en weet dat wat je ook doet, je op een bepaald moment tegen de grond aan knalt. Je kan er niet tegen doen om het te rekken, om het langzaam te laten gaan of om er ook maar iets aan te veranderen. Die grond, die komt er aan.
Ik voelde mij vroeger altijd schuldig tegenover vrouwen die zwanger kunnen raken. Omdat het mij zo makkelijk af ging. Daarom kan ik ook geen abortus laten doen. Bij Joni heb ik dit nog bedacht. Ik heb een tante die met hormoon spuiten met moeite mijn twee nichtjes heeft gekregen. Nog een andere oom een tante waren op dat moment naar China om hun dochtertje te halen na adoptie. Hoe kan ik zo iets moois zo maar weg gooien als andere er zo veel moeite voor doen?
Ik weet dat ik het eigenlijk niet moet zeggen, maar na jaren en jaren ben ik toch echt van mening dat ongepland of ongewenst een baby krijgen misschien nog wel net zo erg is als er nooit een krijgen. In beide gevallen droom je van een leven. Je droomt van een baby, een gezinnetje en alles wat daarbij komt, zo veel dat je er alles voor over hebt. Dan hoor je opeens dat je dit niet kan krijgen. Niet zoals jij dat wilde. Hetzelfde gebeurt als je er wel een krijgt.
Ik wilde nog studeren, reizen, de wereld zien en vanalles ontdekken. Ik was nog zo jong ik had nog mijn hele leven voor me. Opeens met de komst van dat ene kleine streepje was dat voorbij.
Opeens was alles anders. Ik rookte en moest daarmee stoppen (iets wat mij niet gelukt was) drinken uiteraard ook (iets wat ik dan ook niet heb gedaan toen ik het wist) en ik moest ineens allemaal vervelend onderzoeken laten doen. Inwendig enzo, iets was ik tot dan nog nooit had laten doen. Wat nog niet nodig geweest was en best vervelend is. Ja het klopt de verlofkundige zien er iedere dag honderden, maar dat wil niet zeggen dat er honderden iedere dag naar mijn punani kijken.
Ik snap dan ook wel waarom al die jonge meisjes nog hun energiedrankjes drinken en er altijd pakjes sigaretten op tafel liggen. Die meisjes waren nog helemaal niet bezig met het krijgen van baby's. Die zijn er nog helemaal niet aan toen om alles ineens te veranderen. Het is zoiets als je knie stoten en dan mag je ineens nooit meer taart eten. Gewoon nooit meer, kan ook iets anders zijn wat je lekker vind. Of je snijd met groenten snijden en mag nooit meer met een kussen slapen. Dat duurt eventjes voordat je weer echt lekker kan slapen. Voordat je er echt helemaal aan bent gewend.
Je mag het natuurlijk niet zeggen. Je krijg er zo veel moois voor terug, maar vergeet niet wat deze meisjes allemaal moeten opgeven.
Reacties
Een reactie posten