Tussen luiers en cocktails

Wie herinnerd zich nog de brugklas? Ik in ieder geval wel. Ik vond dat toch zo verschrikkelijk. Al die kinderen in de klas, iedereen worstelt met zichzelf en probeert hieraan te ontkomen door vooral de zwaktes van andere aan te wijzen. Helaas wisten ze die van mij maar al te goed en werd het daardoor niet bepaald beter. Joni zit momenteel in de brugklas en heeft gisteren haar eerste zenuwinzinking/paniekaanval gehad. Ze was helemaal klaar met wiskunde. Nu kan ik mij daar wel iets bij voorstellen. Ze moest breuken vermenigvuldigen. Uit het hoofd ook nog. Zo'n grote keersommen kan toch niemand maken. Nu had ik eens gekeken en zag meteen haar fout. Ze had het kleine zinnetje niet gelezen waarin stond dat bij het vermenigvuldigen je de breuken niet gelijkwaardig hoefde te maken. Juist ja. En dan zie je als moeder de verslagenheid in haar ogen, omdat ze het natuurlijk allemaal opnieuw moet maken en ze al niet zo geweldig is in hoofdrekenen. Op zo'n moment wil je toch het liefste

Je kent het wel overal krijg je adviezen over bepaalde methodes. Vooral je gevoel volgen zeg ik dan altijd. Na (of nou ja bij) 4 kinderen is dat gevoel natuurlijk wel een beetje ontwikkeld. Ik geef dan ook geen tips. Ik leg alleen uit welke methodes ikzelf toepas. Flesvoeding : Ja ik geef flesvoeding. Na 5 dagen vol pijn, stuwing en ongemak met een blaar op mijn tepel toe was ik er om twee uur in de nacht klaar mee en zijn wij een fles gaan uitkoken en de voeding gaan geven. Flesvoeding is op zich vrij standaard om te doen. Het enige, ik gebruik dus Hero flesvoeding. tegenwoordig wordt er vooral gekozen uit nutrilon, iets van een biologische variant of het kruidvat merk. De eerste omdat deze naambekendheid heeft. De tweede omdat mensen nu eenmaal geloven dat biologisch echt beter is en de derde vanwege het financiële aspect. Ik kies voor mijn Hero omdat mij deze is aangeraden bij Joni toen zij was geboren. Het idee erachter was dat hier toch minder toevoegingen in zaten en dus za

Hoe oud ben je nu eigenlijk? Een vraag die je eigenlijk niet aan dames hoort te stellen, maar die dames dolgraag vragen. Of aan mij in ieder geval. Hoewel ik het net zo vervelend vind om oud te worden, ik vind het niet erg als ik er eens iets ouder uit ga zien. Ik probeer nu niet heel arrogant te klinken, maar mensen schatten mij altijd jonger dan ik daadwerkelijk ben. En dan bedoel ik ook een heel stuk jonger. Midden tot eind twintig ergens eigenlijk. En dat terwijl ik mijn drie kruisjes toch al een paar jaar geleden heb verdient. Het vervelende is niet alleen de vraag, maar ook de context. Meestal vragen mensen of je kinderen hebt en als ze over de shock van vier (voorheen ook al bij drie hoor) zijn dan vragen ze hoe de kinderen zijn. Dan vertel ik dat en dan komt de blik. Het is dezelfde blik bij iedereen. De oogjes knijpen een beetje samen en mijn gezicht wordt bestudeerd. Dan komt het al verwachte bekende zinnetje 'Sorry, maar hoe oud ben je dan eigenlijk als ik vragen mag?&

Zoey is geboren in Amerika. Nee niet die in Noord-Limburg, maar echt het land. Wij woonde in de staat Louisiana in de stad Bossier City. Mocht Amerika ooit op je reislijstje staan en je zoekt nog naar leuke steden, ga daar dan niet naar toe. Het is er stom en saai. De wegen zijn verschrikkelijk, Het is er warm (ongeveer 40 graden tussen februari en december) en er is een luchtvochtigheid van 90% (Heel leuk voor je astma waar je eigenlijk in Nederland nooit last van hebt). Is het anders om zwanger te zijn in Nederland? Tja Je vreet, je kotst, je slaapt, je kotst, je bent humeurig, emotioneel en kan niet poepen (waarschijnlijk omdat je alles hebt uitgekotst). Eigenlijk neit veel verschil. De controles daarentegen, heel anders. Hier heb je een huisarts waar je een test laat doen, of je gaat meteen naar de verloskundige. Je verzekering betaald alles en je hebt eigenlijk nergens omkijken naar. halverwege krijg je een echo en aan het eind heb je de keuze waar je wilt bevallen en hoe. Daa

Is het nu anders om een jongetje te hebben na drie meisjes? Kennelijk een vraag die iedereen heeft tegenwoordig. Tja, ik weet het niet. Het is gewoon een baby eigenlijk. Hij eet, hij slaapt, hij poept. Het enige echte verschil is een kleine pielemuis. Daar moet je dan uiteraard op letten bij het verschonen want als hij gaat, gaat hij ook alle kanten op. Iets grappigs wat ik pas gelezen. Hoe succesvol mannen ook zijn, of hoe arrogant of wat dan ook. Ze hebben zicht op een bepaald moment allemaal zichzelf in het gezicht geplast. Dat is een goede om te onthouden. Maar het antwoord is dus nee. Er is geen verschil tussen een meisjes baby of een jongens baby. Misschien dat dit verschil nog merkbaarder wordt, ik heb geen idee. Waar wel een verschil in is, is of je baby gepland is of niet. Joni was niet gepland en Lily ook niet. Zoey was gepland, alleen had ik niet verwacht dat ik direct de eerste keer zwanger zou worden. Ik had gehoopt dat dit nog een aantal zou duren. Ik denk als dat zo w

Hoe moet ik hiermee beginnen? De meest gestelde vraag in mijn leven (naast hoe gaat het en wat heb je gedaan /wat ga je eten vanavond? Thanks mam) is de vraag over de papa's. Het is nogal duidelijk te zien dat mijn kinderen verschillen. Joni is blond, Zoey is getint, Lily ziet er aziatisch uit en Link is weer een blondje. Het is dan dus ook een nogal standaard vraag of ze allemaal van dezelfde papa zijn. Soms draaien mensen erom heen en geven commentaar over hoe bruin zoey en lily zijn of dat ze niet veel op elkaar lijken, andere keren vragen mensen het voluit. Dan krijg je wel een of ander zelfspot grapje dat ze nieuwsgierig zijn en dat wuif ik dan weg. Meestal denk ik er eerlijk gezegd ook niet over na. Soms wel, dan krijg je de afkeurende blik. Hetzelfde met mijn leeftijd trouwens, maar dat is een heel ander verhaal. Dus tja wat moet ik zeggen? Ik schaam mij niet. Ik ben niet met jan en alleman het bed in gedoken. In tegenstelling juist. Il woonde samen toen ik zwanger raakt

Wat is een mamamocktail? Misschien dat het even uitgelegd moet worden. Ik voel mij een oermoeder, zoals een mocktail zich een cocktail voelt. Het ziet er misschien hetzelfde uit, maar mist toch net dat ene essentiële onderdeel wat het compleet maakt. In het geval van de mocktail is dat alcohol. Hoewel alcohol mij niet helemaal verkeerd in de oren klinkt, is bij mij het essentiële onderdeel dan toch het oermoeder gevoel. Dat gevoel dat je krijgt bij een echte oermoeder. Zo'n moeder die er goed verzorgd uitziet. Een moeder waarvan de kinderen altijd kunnen afspreken en waar ze dan alle leuke dingen doen. Waarvan de kinderen de leukste kleren hebben, hun haren altijd netjes zitten, hun kamertjes zijn opgeruimd en ze zonder moeite door de schooltijd vliegen. Ik weet dat deze moeders niet bestaan. Er is zelfs een hele anti beweging genaamd loedermoeders. Stiekem val ik er een beetje tussenin. Ik wil graag een oermoeder zijn, maar het lukt mij maar net niet. Vaak als ik mijn kindere

Mama worden. Iets wat bijna iedere vrouw wil, niet iedere vrouw lukt, maar je iedere vrouw gunt. In mijn optiek ben je dan ook een mama op de dag dat je er een tweede streepje bij krijgt of een toezegging krijgt (ik weet niet hoe het gaat bij adoptie maar ik gok zoiets). Iedere moeder kan zich dat moment nog wel herinneren. Die dag dat je over tijd bent en een stiekeme hoop hebt. Ik weet die dag nog heel goed. Het was ergens in november 2005 op een vrijdagavond. ja ik zei heel goed, maar het is meer dan 12 jaar geleden. Nou, dus we gaan terug naar een vrijdagavond vermoedelijk in november in Valkenburg. Toen Valkenburg nog op stap gaan waardig was en de kleine cafétjes ieder weekend afgeladen vol waren. Ik woonde toen pas twee maanden samen, had een baan met een ploegenschema en mijn hele ritme was hierdoor verstoort. Ook had ik al een tijdje last van een aanhoudende buikgriep. Dit alles maakte mij extreem moe. Voelen jullie hem al aankomen? Gelukkig was ik aan de pil die ik trouw ie

Laat ik maar beginnen met mij voor te stellen. Mijn naam is Anouk en momenteel voel ik mij ergens drijven tussen luiers en cocktails. Ik ben mama van vier (Jawel echt vier!). Joni is momenteel 12 en begint te puberen. Dit is leuk, dit is nieuw, dit is een geweldige fase die ze nu in gaat, nee echt, ik meen het. Alles heeft wel wat en puber zijn heeft meer. soms botst het, soms mag ik haar kleren uitzoeken voor een schoolfeest. Zoey is 10 en apart. Zoey is Zoey zeg ik altijd en dat klopt ook. Niemand is zoals haar. Een uitdaging dat wel, vooral als iets loopt zoals het altijd loopt. Is ze autistisch? nee, maar dat hoeft van mij ook niet. Heeft ze vele issues? ja dat wel, hoeft van mij ook niet maar daar dat is nou eenmaal Zoey. Lily is 8 en een diva. Nee komt niet voor in haar vocabulaire, als je het zegt verstaat ze het namelijk niet. Met uitzondering dan van de keren dat ze boos wordt of gaat huilen. Lily doet waar ze zin in heeft en is vergeetachtig. Helaas dan altijd de dingen di

Welkom op mijn blog. Wat leuk dat je het wilt lezen. Binnenkort volgt meer.