Hoe oud ben je nu eigenlijk? Een vraag die je eigenlijk niet aan dames hoort te stellen, maar die dames dolgraag vragen. Of aan mij in ieder geval. Hoewel ik het net zo vervelend vind om oud te worden, ik vind het niet erg als ik er eens iets ouder uit ga zien. Ik probeer nu niet heel arrogant te klinken, maar mensen schatten mij altijd jonger dan ik daadwerkelijk ben. En dan bedoel ik ook een heel stuk jonger. Midden tot eind twintig ergens eigenlijk. En dat terwijl ik mijn drie kruisjes toch al een paar jaar geleden heb verdient.
Het vervelende is niet alleen de vraag, maar ook de context. Meestal vragen mensen of je kinderen hebt en als ze over de shock van vier (voorheen ook al bij drie hoor) zijn dan vragen ze hoe de kinderen zijn. Dan vertel ik dat en dan komt de blik. Het is dezelfde blik bij iedereen. De oogjes knijpen een beetje samen en mijn gezicht wordt bestudeerd. Dan komt het al verwachte bekende zinnetje 'Sorry, maar hoe oud ben je dan eigenlijk als ik vragen mag?'. Altijd met de sorry en altijd met de als ik het vragen mag. Als je nee zegt zijn mensen overigens beledigd. Ik heb dat al eens geprobeerd. Zeggen dat ik het liever vertel. Dan krijg je echt de raarste blikken en reacties. Terwijl het eigenlijk een heel brutale vraag is om te stellen. Ik zou die zelf eigenlijk niet aan mijn mede mama's durven stellen. Gaat mij ook helemaal niets aan.
Stel je voor je ziet een vrouw van middelbare leeftijd, type mantelpakje in de bijenkorf, zou je aan haar vragen hoe oud ze is? Nee natuurlijk niet. Kennelijk ben ik dus niet het type mantelpakje in de bijenkorf en wellicht zit daar misschien het probleem. Misschien hebben mensen tegenwoordig gewoon weinig respect voor elkaar, misschien heb ik een gezicht wat dat gewoon niet echt oproept. Hoe dan ook het is echt vervelend.
Meestal zeg ik dat ik het niet erg vind, vaak denk ik er eerlijk gezegd ook niet over na. Soms wel, dan is het vervelend. Zo was Joni 3,5 jaar oud en ging naar de peuterspeelzaal 4 dagen per week. Aangezien Zoey en Lily nog kleiner waren en ik het niet allemaal helemaal redde in de ochtend bracht mijn moeder Joni wel eens. Op een avond kwam ze een moeder van een kindje tegen op een feest en kreeg de vraag waar Joni was. Toen mijn moeder vertelde dat Joni bij mij was kreeg ze de opmerking, 'oh ik dacht dat dat de oppas was.' Het is dus niet prettig als mensen denken dat je oppas bent van je eigen kind. Zeker niet als je al 26 jaar bent.
Misschien relateer ik mij wel zo met de tienermoeders, omdat ik dat gevoel altijd heb gekregen. Toen ik zwanger was zag ik er niet uit als 22 of 23. De minuten in de wachtruimte lijken dan heel lang. Iedereen denkt openminded te zijn, bijna niemand is het. Er wordt gewoon zo veel extra op je gelet. Misschien maakt dat jonge mama's wel veel beter. Ik voelde in ieder geval altijd een druk om het goed te doen. Als een van de kinderen een snotneus had kreeg ik te horen dat ze wel vaak ziek zijn. Dit was uiteraard helemaal niet waar. Maar na jaren het goed proberen te doen, is het lastig om nu eens wel hulp te vragen.
Ik had vaak het gevoel dat als ik om hulp vroeg mensen zouden denken, zie je nu wel. Het lukt haar niet. Ze kan het niet en heeft gefaald, ik zei het toch. Het oneerlijke is daarbij dan wel dat ik twee keer zo hard moest werken, omdat de gewone standaard niet goed genoeg is. Als je je ramen hebt gewassen ziet men de vloer die moet worden gedweild. Op die manier. Misschien voelt iedereen dat wel zo, dat weet ik dan weer niet.
Nu ik wat ouder ben laat ik het allemaal wat meer los. Ik heb het gevoel dat er minder op me gelet wordt, misschien let ik er zelf wel minder op. Want dat kan natuurlijk ook. Een beetje zelfperfectionisme.
Toch denk ik dat het makkelijk is als ik er wat ouder uit zie. Een beetje erbij willen horen. Hoewel de rimpels van mij niet persé hoeven hoor.
Het vervelende is niet alleen de vraag, maar ook de context. Meestal vragen mensen of je kinderen hebt en als ze over de shock van vier (voorheen ook al bij drie hoor) zijn dan vragen ze hoe de kinderen zijn. Dan vertel ik dat en dan komt de blik. Het is dezelfde blik bij iedereen. De oogjes knijpen een beetje samen en mijn gezicht wordt bestudeerd. Dan komt het al verwachte bekende zinnetje 'Sorry, maar hoe oud ben je dan eigenlijk als ik vragen mag?'. Altijd met de sorry en altijd met de als ik het vragen mag. Als je nee zegt zijn mensen overigens beledigd. Ik heb dat al eens geprobeerd. Zeggen dat ik het liever vertel. Dan krijg je echt de raarste blikken en reacties. Terwijl het eigenlijk een heel brutale vraag is om te stellen. Ik zou die zelf eigenlijk niet aan mijn mede mama's durven stellen. Gaat mij ook helemaal niets aan.
Stel je voor je ziet een vrouw van middelbare leeftijd, type mantelpakje in de bijenkorf, zou je aan haar vragen hoe oud ze is? Nee natuurlijk niet. Kennelijk ben ik dus niet het type mantelpakje in de bijenkorf en wellicht zit daar misschien het probleem. Misschien hebben mensen tegenwoordig gewoon weinig respect voor elkaar, misschien heb ik een gezicht wat dat gewoon niet echt oproept. Hoe dan ook het is echt vervelend.
Meestal zeg ik dat ik het niet erg vind, vaak denk ik er eerlijk gezegd ook niet over na. Soms wel, dan is het vervelend. Zo was Joni 3,5 jaar oud en ging naar de peuterspeelzaal 4 dagen per week. Aangezien Zoey en Lily nog kleiner waren en ik het niet allemaal helemaal redde in de ochtend bracht mijn moeder Joni wel eens. Op een avond kwam ze een moeder van een kindje tegen op een feest en kreeg de vraag waar Joni was. Toen mijn moeder vertelde dat Joni bij mij was kreeg ze de opmerking, 'oh ik dacht dat dat de oppas was.' Het is dus niet prettig als mensen denken dat je oppas bent van je eigen kind. Zeker niet als je al 26 jaar bent.
Misschien relateer ik mij wel zo met de tienermoeders, omdat ik dat gevoel altijd heb gekregen. Toen ik zwanger was zag ik er niet uit als 22 of 23. De minuten in de wachtruimte lijken dan heel lang. Iedereen denkt openminded te zijn, bijna niemand is het. Er wordt gewoon zo veel extra op je gelet. Misschien maakt dat jonge mama's wel veel beter. Ik voelde in ieder geval altijd een druk om het goed te doen. Als een van de kinderen een snotneus had kreeg ik te horen dat ze wel vaak ziek zijn. Dit was uiteraard helemaal niet waar. Maar na jaren het goed proberen te doen, is het lastig om nu eens wel hulp te vragen.
Ik had vaak het gevoel dat als ik om hulp vroeg mensen zouden denken, zie je nu wel. Het lukt haar niet. Ze kan het niet en heeft gefaald, ik zei het toch. Het oneerlijke is daarbij dan wel dat ik twee keer zo hard moest werken, omdat de gewone standaard niet goed genoeg is. Als je je ramen hebt gewassen ziet men de vloer die moet worden gedweild. Op die manier. Misschien voelt iedereen dat wel zo, dat weet ik dan weer niet.
Nu ik wat ouder ben laat ik het allemaal wat meer los. Ik heb het gevoel dat er minder op me gelet wordt, misschien let ik er zelf wel minder op. Want dat kan natuurlijk ook. Een beetje zelfperfectionisme.
Toch denk ik dat het makkelijk is als ik er wat ouder uit zie. Een beetje erbij willen horen. Hoewel de rimpels van mij niet persé hoeven hoor.
Reacties
Een reactie posten