Wie herinnerd zich nog de brugklas? Ik in ieder geval wel. Ik vond dat toch zo verschrikkelijk.
Al die kinderen in de klas, iedereen worstelt met zichzelf en probeert hieraan te ontkomen door vooral de zwaktes van andere aan te wijzen. Helaas wisten ze die van mij maar al te goed en werd het daardoor niet bepaald beter.
Joni zit momenteel in de brugklas en heeft gisteren haar eerste zenuwinzinking/paniekaanval gehad. Ze was helemaal klaar met wiskunde. Nu kan ik mij daar wel iets bij voorstellen.
Ze moest breuken vermenigvuldigen. Uit het hoofd ook nog. Zo'n grote keersommen kan toch niemand maken. Nu had ik eens gekeken en zag meteen haar fout. Ze had het kleine zinnetje niet gelezen waarin stond dat bij het vermenigvuldigen je de breuken niet gelijkwaardig hoefde te maken. Juist ja. En dan zie je als moeder de verslagenheid in haar ogen, omdat ze het natuurlijk allemaal opnieuw moet maken en ze al niet zo geweldig is in hoofdrekenen. Op zo'n moment wil je toch het liefste ze gewoon knuffelend in slaap wiegen en dan het huiswerk voor hun maken.
Helaas kan dat niet. Stomme brugklas, toen al en nu ook nog. Leren je kinderen los te laten. Ze alleen naar school laten fietsen (en dan vallen ze ook nog) met die veel te zware tas. Ze laten afspreken zonder dat je ook maar een keer die ouders hebt gezien.
Het begint al bij het intakegesprek. Je gaat als moeder mee met je dochter, al voorbereid op alle vragen die ze eventueel aan je gaan stellen. Alleen ze stellen je helemaal geen vragen. Ze stellen de vragen aan je dochter (of zoon natuurlijk). Je zit daar een beetje bij voor de show, zodat de mentor of teamleider je eens een keer heeft gezien zodat dit het vertrouwen in de school een beetje versterkt.
De kinderen in de klas zie je alleen als je haar gaat ophalen van een schoolfeest. Daar mag je dan wel aan meehelpen door de kleding te sponsoren die ze aan doen en de haren misschien leuk te föhnen. En dan zijn het nog naveltruitjes ook nog! Dan gaan ze ook nog eens oogschaduw en lipgloss op doen. En dan zijn ze pas 12! Ik krijg al bijna een hyperventilatie aanval als ik er alleen maar al aan denk.
Of ze is verliefd op een jongen en vraagt om advies omdat ze die vlinders niet had bij haar vriendje van debasisschool. oh my god. Ze noemt hem zelfs haar ex. Dat is toch te schattig. OHja, even erbij vermelden het was een relatie waarbij iemand ooit de ander om verkering heeft gevraagd en toen was het aan en that's it. Nog nooit een kusje of wat dan ook, dus dat maakt het schattig.
Zo wil ze dokter worden. Afgelopen zomervakantie heeft ze samen met mij alle seizoenen van Grey's anatomy gekeken. Nu heeft ze dus een droom om dokter te worden. Ik heb gezegd, van mij mag het zolang ze maar niet gaat sexen in de lift van een ziekenhuis. Daar gaan we dan weer niet mee akkoord.
Waar is toch dat kleine meisje gebleven? Nee, gewoon leren loslaten.
Ach ja, gelukkig mag ik straks nog helpen met de breuken. Die doen we dan samen. En natuurlijk de was. Die mag ik waarschijnlijk nog heel lang blijven doen voor haar.
Al die kinderen in de klas, iedereen worstelt met zichzelf en probeert hieraan te ontkomen door vooral de zwaktes van andere aan te wijzen. Helaas wisten ze die van mij maar al te goed en werd het daardoor niet bepaald beter.
Joni zit momenteel in de brugklas en heeft gisteren haar eerste zenuwinzinking/paniekaanval gehad. Ze was helemaal klaar met wiskunde. Nu kan ik mij daar wel iets bij voorstellen.
Ze moest breuken vermenigvuldigen. Uit het hoofd ook nog. Zo'n grote keersommen kan toch niemand maken. Nu had ik eens gekeken en zag meteen haar fout. Ze had het kleine zinnetje niet gelezen waarin stond dat bij het vermenigvuldigen je de breuken niet gelijkwaardig hoefde te maken. Juist ja. En dan zie je als moeder de verslagenheid in haar ogen, omdat ze het natuurlijk allemaal opnieuw moet maken en ze al niet zo geweldig is in hoofdrekenen. Op zo'n moment wil je toch het liefste ze gewoon knuffelend in slaap wiegen en dan het huiswerk voor hun maken.
Helaas kan dat niet. Stomme brugklas, toen al en nu ook nog. Leren je kinderen los te laten. Ze alleen naar school laten fietsen (en dan vallen ze ook nog) met die veel te zware tas. Ze laten afspreken zonder dat je ook maar een keer die ouders hebt gezien.
Het begint al bij het intakegesprek. Je gaat als moeder mee met je dochter, al voorbereid op alle vragen die ze eventueel aan je gaan stellen. Alleen ze stellen je helemaal geen vragen. Ze stellen de vragen aan je dochter (of zoon natuurlijk). Je zit daar een beetje bij voor de show, zodat de mentor of teamleider je eens een keer heeft gezien zodat dit het vertrouwen in de school een beetje versterkt.
De kinderen in de klas zie je alleen als je haar gaat ophalen van een schoolfeest. Daar mag je dan wel aan meehelpen door de kleding te sponsoren die ze aan doen en de haren misschien leuk te föhnen. En dan zijn het nog naveltruitjes ook nog! Dan gaan ze ook nog eens oogschaduw en lipgloss op doen. En dan zijn ze pas 12! Ik krijg al bijna een hyperventilatie aanval als ik er alleen maar al aan denk.
Of ze is verliefd op een jongen en vraagt om advies omdat ze die vlinders niet had bij haar vriendje van debasisschool. oh my god. Ze noemt hem zelfs haar ex. Dat is toch te schattig. OHja, even erbij vermelden het was een relatie waarbij iemand ooit de ander om verkering heeft gevraagd en toen was het aan en that's it. Nog nooit een kusje of wat dan ook, dus dat maakt het schattig.
Zo wil ze dokter worden. Afgelopen zomervakantie heeft ze samen met mij alle seizoenen van Grey's anatomy gekeken. Nu heeft ze dus een droom om dokter te worden. Ik heb gezegd, van mij mag het zolang ze maar niet gaat sexen in de lift van een ziekenhuis. Daar gaan we dan weer niet mee akkoord.
Waar is toch dat kleine meisje gebleven? Nee, gewoon leren loslaten.
Ach ja, gelukkig mag ik straks nog helpen met de breuken. Die doen we dan samen. En natuurlijk de was. Die mag ik waarschijnlijk nog heel lang blijven doen voor haar.
Reacties
Een reactie posten