Zoey is geboren in Amerika. Nee niet die in Noord-Limburg, maar echt het land. Wij woonde in de staat Louisiana in de stad Bossier City. Mocht Amerika ooit op je reislijstje staan en je zoekt nog naar leuke steden, ga daar dan niet naar toe. Het is er stom en saai. De wegen zijn verschrikkelijk, Het is er warm (ongeveer 40 graden tussen februari en december) en er is een luchtvochtigheid van 90% (Heel leuk voor je astma waar je eigenlijk in Nederland nooit last van hebt).
Is het anders om zwanger te zijn in Nederland? Tja Je vreet, je kotst, je slaapt, je kotst, je bent humeurig, emotioneel en kan niet poepen (waarschijnlijk omdat je alles hebt uitgekotst). Eigenlijk neit veel verschil.
De controles daarentegen, heel anders. Hier heb je een huisarts waar je een test laat doen, of je gaat meteen naar de verloskundige. Je verzekering betaald alles en je hebt eigenlijk nergens omkijken naar. halverwege krijg je een echo en aan het eind heb je de keuze waar je wilt bevallen en hoe.
Daar is dat toch net iets anders. Je haalt een test bij de wallmart en doet wat je moet doen (je weet plassen op een stokje) dat is op zich nog redelijk hetzelfde. Dan ga je naar het ziekenhuis, naar een zogenoemde OB-GYN oftewel gynaecoloog. Allereerst zoek je een ziekenhuis. Ook niet belangrijk, kijken wat de kosten zijn. Een ziektekostenverzekering heb je niet. Tenzij je 300 dollar per maand kan missen voor iets wat nog niet alles dekkend is. Ja dat is het dubbele van nu als je super aanvullend verzekerd bent.
Wij hadden geluk er was een teaching hospital in de buurt. Een soort academisch ziekenhuis waar dus ook doktoren in opleiding werkten. Ook Kon je voor financial aid vragen, wat betekende dat je niet hoefde te betalen. Ik hoef hier niemand uit te leggen dat je dan ook niet tussen de eerste klas zit. Je belt dus naar het ziekenhuis en maakt een afspraak.
Je afspraak is om half negen, of negen uur dus je zorgt dat je mooi op tijd bent. Je bent de ziekenhuizen in Nederland gewend waar altijd wel een 15 minuutjes tot een half uurtje uitloop is en waar je dan met vijf andere mensen in een wachtkamertje zit.
Er waren daar honderden mensen, nou ja dat denk ik. Toch wel minimaal honderd. Die moesten allemaal om negen uur daar zijn. Dan werd je geholpen op volgorde. Juist ja, op volgorde van binnenkomst. Dus je komt binnen en meld je en mag gaan zitten. Na een uur mag je naar de financial aid en registration gaan waar alle gegevens gecontroleerd worden. Iedere keer dat je moet gaan. Hierna mag je weer plaats nemen in de wachtkamer. Na ongeveer nog een uur ga je naar de verpleegkundige, zij controleert je urine, neemt bloed af, neemt de bloeddruk op en weegt je. Dan mag je weer naar een wachtkamer. Na ongeveer twee uur mag je naar de gynaecoloog. Daar krijg je een inwendig onderzoek met uitstrijkje (iedere keer!) en doet eigenlijk de standaard controle. Daarna mag je nog een half uurtje wachten tot je een kaartje krijgt met je volgende afspraak. Dit was een snelle afspraak. Ik was iedere controle gemiddeld vier tot zes uur bezig in het ziekenhuis. Het was gewoon echt absurd.
De bevalling was overigens ook net iets anders. Je moet op eigen houtje naar het ziekenhuis en dit een beetje inschatten. Daar krijg je een inwendig onderzoek en word bepaald of je mag blijven. Dit duurde echter vrij lang. Er werden mij toen allemaal vragen in het Engels gesteld terwijl ik een weeën storm had. Niet heel handig. Wat dan wel het grote voordeel is, je krijgt een ruggenprik. Zonder gezeur of gedoe. En een infuus voor "vocht". Het vervelende van de hele ruggenprik is dat bij iedere medische handeling je partner er niet bij mag zijn. Dit heeft te maken met zogenaamde liability. Ik zat daar dus, helemaal alleen, op een bed mijn weeën op te vangen. Ik heb nog nooit mijn moeder zoveel gemist als toen op dat moment. Een aardige verpleegkundig heeft mij toen vastgehouden terwijl de tranen over mijn wangen stroomde. Dat vergeet ik nooit meer.
Die ruggenprik met infuus overigens ook niet. Ik was helemaal stoned van of het infuus, of het zuurstofgebrek tijdens het puffen. Ik vond het in ieder geval maar al te grappig dat ik mijn beneb niet voelde. Wat ik ook grappig vond was dat toen de arts mijn vliezen probeerde te breken ik een wee kreeg waardoor dit met nogal wat druk gebeurde en er een hele flats over zijn gezicht en shirt ging. Hij vond dat dan weer minder leuk.
Bevallen met een ruggenprik is trouwens wel echt aan te raden. Ik heb niets gevoeld van het persen, het knippen of het hechten. Bevallen in een Amerikaans ziekenhuis trouwens niet. Je denkt meteen lekker je baby bij je te krijgen, nou nee hoor. Zij werd meteen meegenomen en gecontroleerd. Ik hield haar pas twee na de bevalling vast, op een gang voor ze naar de babykamer ging. Nadat ze trouwens al een flesje had gehad. Dit is niet aan te raden dus.
Ik ging toen naar mijn eigen kamer, die ik deelde met drie andere vrouwen. Je zag ze overigens niet, want bij iedereen werden de gordijnen goed dicht gehouden.
Wij moesten drie nachtjes blijven. Dit omdat ze een test vergeten waren tijdens de zwangerschap. Een SOA test op een bepaalde infectie (die ik trouwens niet had, maar goed dat wisten zij niet). Dus voor de veiligheid moesten wij blijven. Zoey moest 4 nachtjes blijven, ik moest na 3 nachtjes naar huis want ze hadden het bed nodig. Ik werd nog net op straat geduwd. Ik moest dus mijn pasgeboren baby in het ziekenhuis laten toen zij pas 3 dagen oud was en hopen dat iemand mee kon de dag erna om haar op te halen. Ik heb die nacht niet geslapen.
Daarna word je eigenlijk min of meer aan je lot over gelaten. Je krijgt een lijstje mee met complicaties waarbij je moet bellen en that's it. Geloof me, een slechte kraamzorg (als die al bestaan) is nog altijd beter dan helemaal geen.
Gelukkig voor ons kregen wij WIC. Een soort van foodstamps voor moeder en baby. Hierbij krijg je 12 potten voeding, 4 flessen (van 2,5 liter) melk, sap, eieren en kaas helemaal gratis. Deze moest je steeds ophalen op een bureau waar je dan ook je nacontrole kreeg en waar Zoey gecontroleerd werd en haar inentingen kreeg. Een soort van consultatie bureau eigenlijk. Dat had ik dan weer niet verwacht.
Dus hoe slecht je ook denkt dat de zorg in ons kikkerlandje is, en hoe lang je ook moet wachten bij een afspraak. Het kan echt allemaal veel en veel erger.
Is het anders om zwanger te zijn in Nederland? Tja Je vreet, je kotst, je slaapt, je kotst, je bent humeurig, emotioneel en kan niet poepen (waarschijnlijk omdat je alles hebt uitgekotst). Eigenlijk neit veel verschil.
De controles daarentegen, heel anders. Hier heb je een huisarts waar je een test laat doen, of je gaat meteen naar de verloskundige. Je verzekering betaald alles en je hebt eigenlijk nergens omkijken naar. halverwege krijg je een echo en aan het eind heb je de keuze waar je wilt bevallen en hoe.
Daar is dat toch net iets anders. Je haalt een test bij de wallmart en doet wat je moet doen (je weet plassen op een stokje) dat is op zich nog redelijk hetzelfde. Dan ga je naar het ziekenhuis, naar een zogenoemde OB-GYN oftewel gynaecoloog. Allereerst zoek je een ziekenhuis. Ook niet belangrijk, kijken wat de kosten zijn. Een ziektekostenverzekering heb je niet. Tenzij je 300 dollar per maand kan missen voor iets wat nog niet alles dekkend is. Ja dat is het dubbele van nu als je super aanvullend verzekerd bent.
Wij hadden geluk er was een teaching hospital in de buurt. Een soort academisch ziekenhuis waar dus ook doktoren in opleiding werkten. Ook Kon je voor financial aid vragen, wat betekende dat je niet hoefde te betalen. Ik hoef hier niemand uit te leggen dat je dan ook niet tussen de eerste klas zit. Je belt dus naar het ziekenhuis en maakt een afspraak.
Je afspraak is om half negen, of negen uur dus je zorgt dat je mooi op tijd bent. Je bent de ziekenhuizen in Nederland gewend waar altijd wel een 15 minuutjes tot een half uurtje uitloop is en waar je dan met vijf andere mensen in een wachtkamertje zit.
Er waren daar honderden mensen, nou ja dat denk ik. Toch wel minimaal honderd. Die moesten allemaal om negen uur daar zijn. Dan werd je geholpen op volgorde. Juist ja, op volgorde van binnenkomst. Dus je komt binnen en meld je en mag gaan zitten. Na een uur mag je naar de financial aid en registration gaan waar alle gegevens gecontroleerd worden. Iedere keer dat je moet gaan. Hierna mag je weer plaats nemen in de wachtkamer. Na ongeveer nog een uur ga je naar de verpleegkundige, zij controleert je urine, neemt bloed af, neemt de bloeddruk op en weegt je. Dan mag je weer naar een wachtkamer. Na ongeveer twee uur mag je naar de gynaecoloog. Daar krijg je een inwendig onderzoek met uitstrijkje (iedere keer!) en doet eigenlijk de standaard controle. Daarna mag je nog een half uurtje wachten tot je een kaartje krijgt met je volgende afspraak. Dit was een snelle afspraak. Ik was iedere controle gemiddeld vier tot zes uur bezig in het ziekenhuis. Het was gewoon echt absurd.
De bevalling was overigens ook net iets anders. Je moet op eigen houtje naar het ziekenhuis en dit een beetje inschatten. Daar krijg je een inwendig onderzoek en word bepaald of je mag blijven. Dit duurde echter vrij lang. Er werden mij toen allemaal vragen in het Engels gesteld terwijl ik een weeën storm had. Niet heel handig. Wat dan wel het grote voordeel is, je krijgt een ruggenprik. Zonder gezeur of gedoe. En een infuus voor "vocht". Het vervelende van de hele ruggenprik is dat bij iedere medische handeling je partner er niet bij mag zijn. Dit heeft te maken met zogenaamde liability. Ik zat daar dus, helemaal alleen, op een bed mijn weeën op te vangen. Ik heb nog nooit mijn moeder zoveel gemist als toen op dat moment. Een aardige verpleegkundig heeft mij toen vastgehouden terwijl de tranen over mijn wangen stroomde. Dat vergeet ik nooit meer.
Die ruggenprik met infuus overigens ook niet. Ik was helemaal stoned van of het infuus, of het zuurstofgebrek tijdens het puffen. Ik vond het in ieder geval maar al te grappig dat ik mijn beneb niet voelde. Wat ik ook grappig vond was dat toen de arts mijn vliezen probeerde te breken ik een wee kreeg waardoor dit met nogal wat druk gebeurde en er een hele flats over zijn gezicht en shirt ging. Hij vond dat dan weer minder leuk.
Bevallen met een ruggenprik is trouwens wel echt aan te raden. Ik heb niets gevoeld van het persen, het knippen of het hechten. Bevallen in een Amerikaans ziekenhuis trouwens niet. Je denkt meteen lekker je baby bij je te krijgen, nou nee hoor. Zij werd meteen meegenomen en gecontroleerd. Ik hield haar pas twee na de bevalling vast, op een gang voor ze naar de babykamer ging. Nadat ze trouwens al een flesje had gehad. Dit is niet aan te raden dus.
Ik ging toen naar mijn eigen kamer, die ik deelde met drie andere vrouwen. Je zag ze overigens niet, want bij iedereen werden de gordijnen goed dicht gehouden.
Wij moesten drie nachtjes blijven. Dit omdat ze een test vergeten waren tijdens de zwangerschap. Een SOA test op een bepaalde infectie (die ik trouwens niet had, maar goed dat wisten zij niet). Dus voor de veiligheid moesten wij blijven. Zoey moest 4 nachtjes blijven, ik moest na 3 nachtjes naar huis want ze hadden het bed nodig. Ik werd nog net op straat geduwd. Ik moest dus mijn pasgeboren baby in het ziekenhuis laten toen zij pas 3 dagen oud was en hopen dat iemand mee kon de dag erna om haar op te halen. Ik heb die nacht niet geslapen.
Daarna word je eigenlijk min of meer aan je lot over gelaten. Je krijgt een lijstje mee met complicaties waarbij je moet bellen en that's it. Geloof me, een slechte kraamzorg (als die al bestaan) is nog altijd beter dan helemaal geen.
Gelukkig voor ons kregen wij WIC. Een soort van foodstamps voor moeder en baby. Hierbij krijg je 12 potten voeding, 4 flessen (van 2,5 liter) melk, sap, eieren en kaas helemaal gratis. Deze moest je steeds ophalen op een bureau waar je dan ook je nacontrole kreeg en waar Zoey gecontroleerd werd en haar inentingen kreeg. Een soort van consultatie bureau eigenlijk. Dat had ik dan weer niet verwacht.
Dus hoe slecht je ook denkt dat de zorg in ons kikkerlandje is, en hoe lang je ook moet wachten bij een afspraak. Het kan echt allemaal veel en veel erger.
Reacties
Een reactie posten