Mama worden. Iets wat bijna iedere vrouw wil, niet iedere vrouw lukt, maar je iedere vrouw gunt. In mijn optiek ben je dan ook een mama op de dag dat je er een tweede streepje bij krijgt of een toezegging krijgt (ik weet niet hoe het gaat bij adoptie maar ik gok zoiets). Iedere moeder kan zich dat moment nog wel herinneren. Die dag dat je over tijd bent en een stiekeme hoop hebt. Ik weet die dag nog heel goed.
Het was ergens in november 2005 op een vrijdagavond. ja ik zei heel goed, maar het is meer dan 12 jaar geleden. Nou, dus we gaan terug naar een vrijdagavond vermoedelijk in november in Valkenburg. Toen Valkenburg nog op stap gaan waardig was en de kleine cafétjes ieder weekend afgeladen vol waren. Ik woonde toen pas twee maanden samen, had een baan met een ploegenschema en mijn hele ritme was hierdoor verstoort. Ook had ik al een tijdje last van een aanhoudende buikgriep. Dit alles maakte mij extreem moe. Voelen jullie hem al aankomen? Gelukkig was ik aan de pil die ik trouw iedere dag op hetzelfde tijdstip innam.
Dus we gaan terug naar het café het hoekje. Want daar was ik, mijn heelveelste pisang-jus aan het drinken. Ik voelde mij een beetje misselijk en zei dat tegen een vriendin. ze vroeg of het ging en ik grapte nee, dat krijg je als je zwanger bent. Wij lachten hier uiteraard om, maar toch gingen er toen onbewust een aantal radertjes lopen.
Maandag (geloof ik) ik had vrij, of ochtenddienst en het was middag ik weet het niet meer. Ik ging naar de lokale drogist en haalde een test. Ook ging ik naar de supermarkt voor pizza's voor het avondeten. dit weet ik nog heeeeeel goed want ik kwam het zusje van mijn vriend toendertijd tegen. Ik vroeg me af of ze het kon zien aan mij.
Eenmaal thuis hup naar de wc. Gelukkig hoefde ik niet lang te wachten. Ik nam met een trillende hand de test op na 3 minuten en had mijn eerste gedachten als mama. "Ah fuck fuck fuck, kut nee".
Ik zei hoopvol, ik zei niet waar ik op hoopte. Sorry.
Dus ja dat dus. De eerste reactie van mijn vriend was nog mooiers overigens. "Is het van mij? Want wij hebben de pil gebruikt?" Ja mensen, in shock vergeet je standaard biologie. En toen kwam de vraag, wat nu....
Er zijn opties. Ik heb voor de optie gekozen om mijn kindje te houden. Ik was 22 jaar oud toen bovenstaande verhaal zich afspeelde. Ik woonde net samen, had pas een baan en ging ieder weekend flink op stap. We gingen op vakantie en ik ging de wereld zien. Dit alles was ineens over. Ik moet zeggen dat de hele overstap toch een aantal jaar heeft geduurd. Ik heb mijn dochter nooit te kort gedaan en hield al meteen van haar. Toch duurt het even om het te accepteren. Het leven dat je had uitgestippeld veranderd. Je krijgt er het mooiste voor terug, maar toch is het moeilijk...
Het was ergens in november 2005 op een vrijdagavond. ja ik zei heel goed, maar het is meer dan 12 jaar geleden. Nou, dus we gaan terug naar een vrijdagavond vermoedelijk in november in Valkenburg. Toen Valkenburg nog op stap gaan waardig was en de kleine cafétjes ieder weekend afgeladen vol waren. Ik woonde toen pas twee maanden samen, had een baan met een ploegenschema en mijn hele ritme was hierdoor verstoort. Ook had ik al een tijdje last van een aanhoudende buikgriep. Dit alles maakte mij extreem moe. Voelen jullie hem al aankomen? Gelukkig was ik aan de pil die ik trouw iedere dag op hetzelfde tijdstip innam.
Dus we gaan terug naar het café het hoekje. Want daar was ik, mijn heelveelste pisang-jus aan het drinken. Ik voelde mij een beetje misselijk en zei dat tegen een vriendin. ze vroeg of het ging en ik grapte nee, dat krijg je als je zwanger bent. Wij lachten hier uiteraard om, maar toch gingen er toen onbewust een aantal radertjes lopen.
Maandag (geloof ik) ik had vrij, of ochtenddienst en het was middag ik weet het niet meer. Ik ging naar de lokale drogist en haalde een test. Ook ging ik naar de supermarkt voor pizza's voor het avondeten. dit weet ik nog heeeeeel goed want ik kwam het zusje van mijn vriend toendertijd tegen. Ik vroeg me af of ze het kon zien aan mij.
Eenmaal thuis hup naar de wc. Gelukkig hoefde ik niet lang te wachten. Ik nam met een trillende hand de test op na 3 minuten en had mijn eerste gedachten als mama. "Ah fuck fuck fuck, kut nee".
Ik zei hoopvol, ik zei niet waar ik op hoopte. Sorry.
Dus ja dat dus. De eerste reactie van mijn vriend was nog mooiers overigens. "Is het van mij? Want wij hebben de pil gebruikt?" Ja mensen, in shock vergeet je standaard biologie. En toen kwam de vraag, wat nu....
Er zijn opties. Ik heb voor de optie gekozen om mijn kindje te houden. Ik was 22 jaar oud toen bovenstaande verhaal zich afspeelde. Ik woonde net samen, had pas een baan en ging ieder weekend flink op stap. We gingen op vakantie en ik ging de wereld zien. Dit alles was ineens over. Ik moet zeggen dat de hele overstap toch een aantal jaar heeft geduurd. Ik heb mijn dochter nooit te kort gedaan en hield al meteen van haar. Toch duurt het even om het te accepteren. Het leven dat je had uitgestippeld veranderd. Je krijgt er het mooiste voor terug, maar toch is het moeilijk...
Reacties
Een reactie posten