Een van de vervelende dingen aan een (postnatale) depressie is wel het schuldgevoel. Het gevoel dat niets wat je doet goed is en dat je iedereen maar tot last bent.
Herstellende van een (postnatale) depressie komt ook met het nodige schuldgevoel.
Je begint je te beseffen dat het gedrag dat je vertoonde eigenlijk niet helemaal juist was. Het vervelende is alleen dat je er dus niets aan kon doen.
In februari waren we op vakantie geweest. Ik was toen al redelijk overspannen en de zwangerschap was toen al zwaar. Je denkt lekker een midweekje weg. Ik zat toen zo vol stress van alles dat het eigenlijk gewoon niet leuk was. De kinderen hebben het leuk gehad (behalve Joni die opeens ziek was geworden), maar mijn gemopper zorgde wel een beetje voor een kloofje tussen mijn vader (die mee was) en mijzelf. Heel jammer dat een vakantie zo is gelopen en dat ik daar de schuldige van ben.
Het is alleen dat ik daar dus geen schuld in heb. Ik ga nu niet alles erop gooien, maar alle frustratie en gemopper kwam door iets waar ik geen controle over had. Het vervelend is alleen dat anderen dat niet zien. Ook niet hoe veel ik daar mee zit. Wat natuurlijk weer hele andere droevige gedachten geeft. Het is echt twee stapjes vooruit, eentje achteruit, en weer doorgaan.
Het andere waar ik echt mee zit is de kraamtijd van Link. Het was een zwanger zwangerschap gevolgd door een zware bevalling. De borstvoeding liep niet, war ik zo graag had willen doen, dus dat voelde als een mislukking. Niet dat anderen mij dit gevoel gaven, ik had het gewoon erg graag willen doen.
Ik was ingeknipt in een litteken van een vorige bevalling (ik heb er vier gehad mensen, er zitten littekens genoeg daar beneden) en had niet een maar twee aambeien (die maar niet weg wilde gaan hoeveel ik ook smeerde). Zitten kon dus niet, ook niet op een harde stoel. Dat gaat trouwens nog steeds niet, yay voor een bekkeninstabiliteit en overstrekte bekkenbodem.
Slapen kon ook niet door alle opwinding, pijn en onzekerheid. Dat lieve kleine mannetje helemaal alleen daar op zijn kamer in dat grote bed. Ik kon er niet helemaal aan wennen. Hierdoor werd ik natuurlijk ook prikkelbaarder.
Frustratie over de kraamzorg hielp ook niet mee. Ik had het gevoel dat ze niet goed voor mij zorgde. Zo ben ik op een dag maar naar beneden gegaan om mijzelf eten te maken om twee uur in de middag. Ze bleef ook nog gewoon zitten! ach ja, het was maar een paar dagen, toch?
En alle mensen die meteen wilden komen kijken. Yorick snapte niet helemaal dat het allemaal een beetje druk was voor me. Niemand eigenlijk, waardoor ik mij ook weer nietig voelde. Het voelde alsof alles om dat kleine mannetje draaide en niemand zich om mij bekommerde. Ze vroegen wel of alles goed was, maar voor je kan antwoorden heeft dat kleine mensje weer alle aandacht in zich opgenomen.
Zo hoort het eigenlijk ook, alleen kon ik dat op dat moment niet helemaal aan. Ik had iemand nodig die inzag hoe zwaar mijn zwangerschap was geweest, hoe heftig mijn bevalling en hoe moeizaam die eerste paar weken gingen.
Het probleem is dat als je denkt dat niemand om je geeft, je hier ook voor gaat afsluiten. Ik heb mensen een beetje afgehouden. Het was erg druk, dat wel, maar als ik dat gewoon had aangegeven was alles wellicht anders gelopen.
Een geboorte is iets wat je moet delen. En het is jammer dat door hormonen en andere stofjes in mijn hersenen dit niet helemaal goed is gelopen.
Zo zette mijn schoonmoeder meteen hun oude box op in de woonkamer na de geboorte. Een super lief gebaar. Ze dacht alleen dat als we eens langskwamen hij daar in kon liggen. Met die gedachte is hij waarschijnlijk ook altijd bewaard gebleven. Alleen door kronkels in mijn hoofd zag ik dit als iets bedreigend. Helemaal onterecht natuurlijk. Gedrag waar ik niets aan kon doen, maar mij nu echt voor schaam.
Je denkt dat helemaal rationeel bezig bent. Die stomme gevoelens laten je zo denken. Je bent eigenlijk helemaal niet rationeel. Een plan vooraf bedenken helpt ook helemaal niet. Je weet niet hoe alles gaat lopen.
Gelukkig gaat het nu allemaal al iets beter. Ik kan Link al een beetje loslaten, niet te veel echter. Ik zie nu in dat het allemaal gewoon rare gedachten waren. Het vervelende is dat ik mij hier enorm schuldig over voel. Ik kon er alleen niet aan doen. Ik worstel dan ook met het idee om mijn excuses aan te bieden. Van de ene kant ja, want mensen zijn gekwetst en ik had het ook graag allemaal anders gezien. Van de andere kant nee, want ik kon er helemaal niets aan doen (ik voel me ook nog niet helemaal beter, dus heb ook het idee nog steeds dat als mensen mij anders hadden benaderd ik mij niet zo had gevoeld en dit allemaal niet zo was gelopen, wat een belachelijke gedachte is en dat weet ik, alleen die blijft maar komen).
Soms is sorry zeggen gewoon het moeilijkste om te doen. Ook al is het gevoel er wel.
Reacties
Een reactie posten