Dit is mijn nieuwe mantra. Het stond op een papiertje in een reclamefolder van de rituals (mijn verslaving). Ik vond het zeer toepasselijk op mijn huidige situatie.
Toen ik nog iets jonger was en pas begonnen was aan de tweede maal MBO was ik een alleenstaande jonge moeder met drie kleine dametjes. Zoals al eens in een blogpost vermeld voelde ik altijd dat ik iets extra's moest bewijzen. Alsof er bij mij op alle slakken zout werd gelegd. Als ik eenmaal te laat was werd dit natuurlijk meteen terechtgewezen door een preek van de leidster op de VSO of de juffen op de basisschool. Zo ook met kleding, de staat van de flat of wat dan ook. Alles werd onder een loep gelegd
en helemaal uitgemeten en bekeken en natuurlijk beoordeeld. Of nou ja, meer veroordeeld.
Ik deed het helemaal niet slechter dan andere moeders. Wat ik dus wel deed was constant streven naar perfectie. Bang om ook maar iets fout te doen. Dit resulteerde in het feit dat ik eigenlijk nergens tijd voor had. Ook mij psychische staat op het moment is hier een onbedoeld gevolg van.
Daarom vanaf nu mindfullness (Dat en pillen en strakjes als het wat beter gaat therapie). Bezig zijn met waar je mee bezig bent. Niet denken dat je moet stofzuigen, of de ramen poetsen. Dat doe ik ook nog wel, maar dan probeer ik mij een beetje terug te trekken naar het moment.
Ik wil ook een mooi moment met jullie delen:
Ik was gisteren met Link aan het wandelen. Het was vroeg in de ochtend. Joni was net haar ID-kaart vergeten die ze nodig had op school en Zoey en Lily waren bijna te laat op school. In alle haast en commotie trok ik de deur achter me dicht en besefte toen dat ik mijn sleutel was vergeten. Super stom natuurlijk. Ik had namelijk 10 biebboeken bij me die ik in de stad wilde inleveren en dat moest dan weer voor half een, want dan waren Zoey en Lily weer terug uit school.
Eerst moest ik ook iets ophalen en toen terug lopen naar mijn schoonouders voor de reservesleutel. Ik wilde in eerste instantie lekker lopend naar de stad en terug gaan met de bus (tja de vetjes moeten er toch eens vanaf). Ik bedacht me dus toen dat ik met de auto ging. Dat scheelde veel tijd.
Onderweg naar huis toen ik dit had bedacht kwam er ook een beetje een rust over mij heen. Ik liep door het paadje achter ons huis en de zon scheen ineens mooi door de gekleurde bladeren. Toen ik met Link eronderdoor liep begonnen er allemaal blaadje om ons heen te vallen. Ik keek naar mijn zoontje en hij naar mij en toen kreeg ik een hele grote glimlach van hem. Alsof het universum mij wou duidelijk maken dat ik op dat moment goed bezig was. Zo mooi.Helaas zou een depressie een depressie niet zijn als ik niet midden in de nacht heb liggen piekeren over hoeveel momenten ik dan wel niet gemist zou hebben van mijn kinderen omdat ik constant streefde naar die perfectie en goedkeuring van anderen.
Ach ja, ik had tenminste dit moment en zal dit ook niet meer vergeten.
Reacties
Een reactie posten