Hoe is een dagje uit met vier kinderen? Nou eigenlijk bijna niet te doen. Wij zijn pas geleden naar de medaille-uitreiking geweest van mijn lieve vriendje. Die kreeg hij omdat hij in Mali is geweest op uitzending. Niet iets wat je wilt missen.
Het begint al een tijdje van te voren. Het is op een vrijdag en de kinderen krijgen een speciaal kinder-medaille. Dus vrij vragen van school. Niet zomaar vrij, nee speciaal verlof. Gelukkig hoor je dan op tijd of het is toegewezen. Of, nouja, van de middelbare school, wat ze dan aan je dochter mee geven per brief die je uiteraard alleen te zien krijgt als je haar was doet, de brief lag namelijk op de wasmand. Ik hoop eigenlijk dat dit niet bewust was. Van de basisschool krijg je gewoon geen reactie. Daar heb ik ze nog maar via een speciaal website dingetje (ISY) afgemeld twee dagen ervoor. Lily was goedgekeurd op vrijdag en Zoey was goedgekeurd de maandag erna.
Dan de avond ervoor zit je uiteraard nog helemaal te stressen hoe je allemaal daar gaat komen. Daar krijgt Yorick dan weer de schuld van. Dit resulteert in een discussie en slecht slapen. Dan slaap je bijna wordt Link wakker. En van 3 tot 6 heb je dan nog even kunnen dromen. In de ochtend zijn alle problemen met vervoer helemaal verdwenen en ga je maar douchen om een beetje wakker te worden.
Kleren hadden we niet meer gekocht, want niemand had zin om naar de stad te gaan, dus doe je maar iets netjes mogelijk aan. Sneakers erbij voor in de auto en de pumps laten we in de kast staan, want die vergeten we mee te nemen. Koffie wordt gedronken, broodjes voor in de auto worden gesmeerd. Link slaapt nog dus wordt wakker gemaakt voor zijn flesje. Kinderen worden geïnstrueerd wat ze aan moeten doen en als ze aangekleed zijn is het te laat om ze dit daadwerkelijk aan te laten trekken. Dan ga je onderweg, 15 minuten later als gepland, het is dus een goede ochtend.
Onderweg moeten we uiteraard stoppen om te plassen. Gelukkig dit keer wel eens aan kleingeld gedacht voor de toiletten. Voor de rest kom je een paar keer een vertraging tegen (mensen echt, leer rijden en let op de weg) en moeten we Joni afleiden van haar misselijkheid. Die dan ook nog eens echt weg is als ze afgeleid is. Zoey zit gezellig de hele weg op haar Nintendo 2ds spelletjes te spelen en af en toe horen we het boekje van Link kraken als hij eventjes wakker is. En zo gaan we van Heerlen naar Rotterdam. Lily niet, die zat in de trein met de ouders van Yorick. Daar was ze blijven slapen anders pasten we niet in een auto.
Gelukkig is de Ahoy goed te vinden. Daar aangekomen moet natuurlijk alles uitgepakt worden. Kinderwagen uitgeklapt, Yorick doet zijn jasje aan, die dingen allemaal. Dan kom je binnen en wordt je naar een andere ingang gewezen. Eentje met roltrappen. Je wijst het personeel maar op de kinderwagen en dan gaan ze met je mee naar een lift. Ondertussen moest ik alweer een half uur plassen. Wij lopen mee naar de lift (Yorick is zich aan het aanmelden dus die zijn we kwijt) en gaan naar boven. Boven aangekomen zoeken we een toilet. Tja mevrouw die is met de trap naar beneden.....Komt de lift daar? Niet dus. Dan maar even wachten.
Ondertussen even Yorick bellen. Ik weet niet waar ik nu ben en wat ik nu moet doen. Krijg je als reactie dat hij het ook niet weet. Gelukkig komen zijn ouders snel. Yorick volgt niet veel later. Met Link en Yorick maar de trap af. Link moest een schone luier, dus ga je op zoek naar een verschoningsgelegenheid. Kennelijk is die er niet, of is hij wel heel erg goed verstopt. Yorick met Link maar weer naar boven en maar in de kinderwagen verschoont. Ik ging op zoek naar warm water voor zijn flesje. We hadden koude thee bij ons waar we zijn flesje mee maken dus 50/50 moet goed zijn. Ik naar de bar waar je koffie krijgt. Ik vroeg of ze warm water hadden, nee alleen thee en koffie. Hebben jullie dan thee-water? Ja mevrouw, maar dat is warm. *Denkbeeldige facepalm en een heeeeeeele diepe zucht* Het meisje keek alsof ze haar thee-water zag brandden toen ik het in een flesje goot. Flesje was klaar en we stonden te wachten tot we mochten gaan zitten op de tribune.
Yorick werd weggeroepen, want ze moesten allemaal gaan opstellen. Ik was mij ondertussen aan het afvragen hoe ik bij de stoeltjes kwam. er waren alleen trappen naar beneden. Hoge treden ook nog. Niet heel handig als je met een kinderwagen bent. De draagdoek lag uiteraard nog in de lade van de box thuis, want ik dacht in de Ahoy zal vast wel rolstoelvriendelijkheid voorop staan. (Dit is een tip, wil je weten of iets rolstoelvriendelijk is, loop er met een kinderwagen doorheen. Zelfde idee, even waardeloos in de meeste gevallen.) Na een half uur wachten mochten we dan gaan zitten. Andere mensen en mijzelf hebben bij een paal maar een kinderwagenparking bedacht en met meneertje op de arm daal ik de trappen af. Dan heb je altijd weer mensen die naast de trap gaan zitten en heel geïrriteerd zuchten als je langs moet. Ga daar dan niet zitten.....
Ok klapstoeltjes. Niet heel fijn. Zeker niet met lange benen want stel je voor je hebt daar plek voor. Gelukkig zat er een vrouw voor me die lekker achteruit zat en het niet onprettig vond als mijn knieën tegen haar aankomen. Dus hup benen naar de zijkant. Hebben we onze yoga ook weer gedaan. Ondertussen Link zijn flesje geven. Dan komt de minister van defensie (weten we ook eens wie dat is) en begint Link lekker mee te vertellen. Zoey vind het al saai voordat het is begonnen en is lekker chaggy. Joni praat lekker door en als ik haar stil gebaar is ze beledigd en zegt ze wel ergens anders te gaan zitten zodat ik geen last van haar heb. Ik heb geen last van haar, ze moet stil zijn zodat ik de speech kan horen. Lily maakt ondertussen gebruik van de telefoon door foto's te maken.
De muziek gaat hard. Of de muziek wordt gespeeld, live, door een harmonie-achtig iets. Link vind het wel lekker en valt in slaap. De medailles worden uitgereikt en Lily is boos omdat ik probeer van Yorick foto's te maken. Op zich valt dit moment wel mee. Alleen begint mijn kont al aardig pijn te doen van te veel te harde stoeltjes en heeft mijn rug zijn beste dag niet. Link is toch wel zwaar zo op een arm. Toen de muziek afgelopen was en de medailles uitgereikt waren er nog de slotceremonies. Nu is het dus best leuk om al die militairen precies hetzelfde te zien doen. De kinderen vonden het trouwens minder grappig en waren er wel klaar mee.
Na de ceremonies was er lunch. Een verdieping omhoog. Dus wij (en twee andere gezinnen) gaan naar de lift. Diezelfde die we eerst genomen hadden. We zaten op twee en moesten naar drie. Daar komen we uit in de kleedkamers. Die verder zijn afgesloten. Ok, dus weer terug naar verdieping twee. De security daar wist het verder ook niet. Ze stuurde ons naar ergens aan de overkant waar een lift zou moeten zijn. Dus iedereen zoeken en jawel, daar is een lift. onderweg werden we drie keer teruggewezen naar de vorige lift. Kennelijk wist niemand dat we daar niet verder kwamen.
Gelukkig kwamen we nu wel uit bij de lunch. Ondertussen was de moeder van Yorick de weg kwijt geraakt en deed haar telefoon het niet goed. Tussen het eten en zoeken door werden we door omroep max benaderd voor een interview (we waren op tv!). Na het eten wilden we terug naar de eerste hal. Dus met de lift van drie naar de begane grond. En dan kom je uit bij de artiesteningang. Er was namelijk de nationale taptoe in de middag. Daar werden we eigenlijk het gebouw uit gestuurd. Dus weer terug naar de ingang. Zoey moest plassen en de mevrouw van de security wou haar eigenlijk niet weer naar binnen later "Dit was niet de bedoeling". Yorick was er behoorlijk klaar mee en deelde haar mede dat het ook niet de bedoeling is dat Zoey tegen het gebouw aan gaat plassen. Toen mocht ze toch alleen naar binnen voor het toilet. Toen de schoonouders elkaar hadden gevonden en Zoey had geplast konden we eindelijk weer richting huis.
Het was dus echt eigenlijk gewoon ellendig. Je zit 2,5 uur in de auto (terug 3 want het was vrijdagmiddag) om door een doolhof van security en liften maar te hopen dat je komt waar je zijn moet. Plassen is voor mensen die kunnen lopen en een baby verschonen of een flesje vullen is iets wat ze in Rotterdam kennelijk niet doen.
Maar Yorick heeft zijn medaille, Ik heb van hem een anjer medaille voor het thuisfront gekregen, de kinderen alle vier een kindermedaille en we waren op tv. oja en er waren kroketten en van te voren heel veel cake en koekjes (volgens drie meisjes het hoogtepunt van de hele dag).
Eenmaal thuis was iedereen dan ook echt uitgeput. Joni en Zoey ging na het eten lekker youtube kijken (die Dylan toch) en Lily bleef nog een nachtje logeren. Misschien hebben Yorick en ik bij het brengen van schone kleren wel stiekem een omweggetje gemaakt. Maar dat ijsje hadden wij beide toch wel echt verdiend na die dag.
Het begint al een tijdje van te voren. Het is op een vrijdag en de kinderen krijgen een speciaal kinder-medaille. Dus vrij vragen van school. Niet zomaar vrij, nee speciaal verlof. Gelukkig hoor je dan op tijd of het is toegewezen. Of, nouja, van de middelbare school, wat ze dan aan je dochter mee geven per brief die je uiteraard alleen te zien krijgt als je haar was doet, de brief lag namelijk op de wasmand. Ik hoop eigenlijk dat dit niet bewust was. Van de basisschool krijg je gewoon geen reactie. Daar heb ik ze nog maar via een speciaal website dingetje (ISY) afgemeld twee dagen ervoor. Lily was goedgekeurd op vrijdag en Zoey was goedgekeurd de maandag erna.
Dan de avond ervoor zit je uiteraard nog helemaal te stressen hoe je allemaal daar gaat komen. Daar krijgt Yorick dan weer de schuld van. Dit resulteert in een discussie en slecht slapen. Dan slaap je bijna wordt Link wakker. En van 3 tot 6 heb je dan nog even kunnen dromen. In de ochtend zijn alle problemen met vervoer helemaal verdwenen en ga je maar douchen om een beetje wakker te worden.
Kleren hadden we niet meer gekocht, want niemand had zin om naar de stad te gaan, dus doe je maar iets netjes mogelijk aan. Sneakers erbij voor in de auto en de pumps laten we in de kast staan, want die vergeten we mee te nemen. Koffie wordt gedronken, broodjes voor in de auto worden gesmeerd. Link slaapt nog dus wordt wakker gemaakt voor zijn flesje. Kinderen worden geïnstrueerd wat ze aan moeten doen en als ze aangekleed zijn is het te laat om ze dit daadwerkelijk aan te laten trekken. Dan ga je onderweg, 15 minuten later als gepland, het is dus een goede ochtend.
Onderweg moeten we uiteraard stoppen om te plassen. Gelukkig dit keer wel eens aan kleingeld gedacht voor de toiletten. Voor de rest kom je een paar keer een vertraging tegen (mensen echt, leer rijden en let op de weg) en moeten we Joni afleiden van haar misselijkheid. Die dan ook nog eens echt weg is als ze afgeleid is. Zoey zit gezellig de hele weg op haar Nintendo 2ds spelletjes te spelen en af en toe horen we het boekje van Link kraken als hij eventjes wakker is. En zo gaan we van Heerlen naar Rotterdam. Lily niet, die zat in de trein met de ouders van Yorick. Daar was ze blijven slapen anders pasten we niet in een auto.
Gelukkig is de Ahoy goed te vinden. Daar aangekomen moet natuurlijk alles uitgepakt worden. Kinderwagen uitgeklapt, Yorick doet zijn jasje aan, die dingen allemaal. Dan kom je binnen en wordt je naar een andere ingang gewezen. Eentje met roltrappen. Je wijst het personeel maar op de kinderwagen en dan gaan ze met je mee naar een lift. Ondertussen moest ik alweer een half uur plassen. Wij lopen mee naar de lift (Yorick is zich aan het aanmelden dus die zijn we kwijt) en gaan naar boven. Boven aangekomen zoeken we een toilet. Tja mevrouw die is met de trap naar beneden.....Komt de lift daar? Niet dus. Dan maar even wachten.
Ondertussen even Yorick bellen. Ik weet niet waar ik nu ben en wat ik nu moet doen. Krijg je als reactie dat hij het ook niet weet. Gelukkig komen zijn ouders snel. Yorick volgt niet veel later. Met Link en Yorick maar de trap af. Link moest een schone luier, dus ga je op zoek naar een verschoningsgelegenheid. Kennelijk is die er niet, of is hij wel heel erg goed verstopt. Yorick met Link maar weer naar boven en maar in de kinderwagen verschoont. Ik ging op zoek naar warm water voor zijn flesje. We hadden koude thee bij ons waar we zijn flesje mee maken dus 50/50 moet goed zijn. Ik naar de bar waar je koffie krijgt. Ik vroeg of ze warm water hadden, nee alleen thee en koffie. Hebben jullie dan thee-water? Ja mevrouw, maar dat is warm. *Denkbeeldige facepalm en een heeeeeeele diepe zucht* Het meisje keek alsof ze haar thee-water zag brandden toen ik het in een flesje goot. Flesje was klaar en we stonden te wachten tot we mochten gaan zitten op de tribune.
Yorick werd weggeroepen, want ze moesten allemaal gaan opstellen. Ik was mij ondertussen aan het afvragen hoe ik bij de stoeltjes kwam. er waren alleen trappen naar beneden. Hoge treden ook nog. Niet heel handig als je met een kinderwagen bent. De draagdoek lag uiteraard nog in de lade van de box thuis, want ik dacht in de Ahoy zal vast wel rolstoelvriendelijkheid voorop staan. (Dit is een tip, wil je weten of iets rolstoelvriendelijk is, loop er met een kinderwagen doorheen. Zelfde idee, even waardeloos in de meeste gevallen.) Na een half uur wachten mochten we dan gaan zitten. Andere mensen en mijzelf hebben bij een paal maar een kinderwagenparking bedacht en met meneertje op de arm daal ik de trappen af. Dan heb je altijd weer mensen die naast de trap gaan zitten en heel geïrriteerd zuchten als je langs moet. Ga daar dan niet zitten.....
Ok klapstoeltjes. Niet heel fijn. Zeker niet met lange benen want stel je voor je hebt daar plek voor. Gelukkig zat er een vrouw voor me die lekker achteruit zat en het niet onprettig vond als mijn knieën tegen haar aankomen. Dus hup benen naar de zijkant. Hebben we onze yoga ook weer gedaan. Ondertussen Link zijn flesje geven. Dan komt de minister van defensie (weten we ook eens wie dat is) en begint Link lekker mee te vertellen. Zoey vind het al saai voordat het is begonnen en is lekker chaggy. Joni praat lekker door en als ik haar stil gebaar is ze beledigd en zegt ze wel ergens anders te gaan zitten zodat ik geen last van haar heb. Ik heb geen last van haar, ze moet stil zijn zodat ik de speech kan horen. Lily maakt ondertussen gebruik van de telefoon door foto's te maken.
De muziek gaat hard. Of de muziek wordt gespeeld, live, door een harmonie-achtig iets. Link vind het wel lekker en valt in slaap. De medailles worden uitgereikt en Lily is boos omdat ik probeer van Yorick foto's te maken. Op zich valt dit moment wel mee. Alleen begint mijn kont al aardig pijn te doen van te veel te harde stoeltjes en heeft mijn rug zijn beste dag niet. Link is toch wel zwaar zo op een arm. Toen de muziek afgelopen was en de medailles uitgereikt waren er nog de slotceremonies. Nu is het dus best leuk om al die militairen precies hetzelfde te zien doen. De kinderen vonden het trouwens minder grappig en waren er wel klaar mee.
Na de ceremonies was er lunch. Een verdieping omhoog. Dus wij (en twee andere gezinnen) gaan naar de lift. Diezelfde die we eerst genomen hadden. We zaten op twee en moesten naar drie. Daar komen we uit in de kleedkamers. Die verder zijn afgesloten. Ok, dus weer terug naar verdieping twee. De security daar wist het verder ook niet. Ze stuurde ons naar ergens aan de overkant waar een lift zou moeten zijn. Dus iedereen zoeken en jawel, daar is een lift. onderweg werden we drie keer teruggewezen naar de vorige lift. Kennelijk wist niemand dat we daar niet verder kwamen.
Gelukkig kwamen we nu wel uit bij de lunch. Ondertussen was de moeder van Yorick de weg kwijt geraakt en deed haar telefoon het niet goed. Tussen het eten en zoeken door werden we door omroep max benaderd voor een interview (we waren op tv!). Na het eten wilden we terug naar de eerste hal. Dus met de lift van drie naar de begane grond. En dan kom je uit bij de artiesteningang. Er was namelijk de nationale taptoe in de middag. Daar werden we eigenlijk het gebouw uit gestuurd. Dus weer terug naar de ingang. Zoey moest plassen en de mevrouw van de security wou haar eigenlijk niet weer naar binnen later "Dit was niet de bedoeling". Yorick was er behoorlijk klaar mee en deelde haar mede dat het ook niet de bedoeling is dat Zoey tegen het gebouw aan gaat plassen. Toen mocht ze toch alleen naar binnen voor het toilet. Toen de schoonouders elkaar hadden gevonden en Zoey had geplast konden we eindelijk weer richting huis.
Het was dus echt eigenlijk gewoon ellendig. Je zit 2,5 uur in de auto (terug 3 want het was vrijdagmiddag) om door een doolhof van security en liften maar te hopen dat je komt waar je zijn moet. Plassen is voor mensen die kunnen lopen en een baby verschonen of een flesje vullen is iets wat ze in Rotterdam kennelijk niet doen.
Maar Yorick heeft zijn medaille, Ik heb van hem een anjer medaille voor het thuisfront gekregen, de kinderen alle vier een kindermedaille en we waren op tv. oja en er waren kroketten en van te voren heel veel cake en koekjes (volgens drie meisjes het hoogtepunt van de hele dag).
Eenmaal thuis was iedereen dan ook echt uitgeput. Joni en Zoey ging na het eten lekker youtube kijken (die Dylan toch) en Lily bleef nog een nachtje logeren. Misschien hebben Yorick en ik bij het brengen van schone kleren wel stiekem een omweggetje gemaakt. Maar dat ijsje hadden wij beide toch wel echt verdiend na die dag.
Reacties
Een reactie posten