Negen jaar geleden was ik op deze dag hoogzwanger. Ze dachten 37 weken, nouja 36+6 op deze dag, de dag erna was het 37. Op die dag werd namelijk Lily geboren.
Hoewel een bevalling nooit makkelijk is, viel die van Lily best wel mee. Tenminste dat dacht ik toen. Nu denk ik wel eens, ach jee, wat heb je allemaal wel niet moeten doorstaan. Op het moment zelf sta je daar helemaal niet bij stil. Dan ga je in de survivalmodus en ga je maar door. Totdat je natuurlijk bijna negen jaar later een beetje knapt, maar daar gaat het nu niet over.
Het gaat nu over Lily. Toen Lily werd geboren was ik 27 jaar oud en woonde bij mijn vader in zijn appartement. Ik had een slaapkamer die ik deelde met mijn drie kinderen. Yup, Niet echt een situatie waarvan je verwacht dat je op je 27ste in zit. Wel gezellig op zich. Toen dacht ik dat het raar was, tegenwoordig noemen ze dit rooming en co-sleeping. Stiekem vind ik het nog steeds een beetje raar, maar ieder zijn ding. Anderen vinden het vast raar hoe ik slaap, en zo heeft iedereen wel wat.
Mijn zwangerschap van Lily was best vreemd. Ik kwam erachter dat ik zwanger was tijdens een drie-daagse treinreis (ja echt, drie dagen en nachten in dezelfde trein). Ik moest het een beetje verborgen houden. Moest mijn man toendertijd overhalen om mij naar Nederland te laten komen (Ik woonde toen in Amerika) en had pas controles vanaf augustus. Dat hele verhaal vertel ik wel een andere keer aangezien dit een stukje leven is waar ik op dit moment nog niet aan toe ben. Die deur laten we eventjes dicht.
De bevalling echter was een vreemde. Ik lag in mijn eenpersoonsbed en voelde iets rommelen. Naar beneden en gaan timen. Na een uurtje weeën om de drie minuten was ik mijn vader gaan wakker maken. Dit was een vreemd gebeuren en liet me op de een of andere manier denken aan toen ik 17 was en om elf uur in de avond nog weg wilde en moest uitleggen dat ik een morning after pil moest halen omdat het condoom gescheurd was. Er zijn gewoon van die situaties die je niet echt met je ouders wilt delen. En de trap op lopen om je vader wakker te maken omdat je gaat bevallen is daar een van. Voor mij tenminste.
Mijn moeder is met mij meegegaan naar het ziekenhuis. Zij woonden trouwens niet samen, voor de mensen die dit niet weten, zij wonen al heel lang niet meer samen en zijn al 30+ jaar gescheiden.
In het ziekenhuis werd ik getoucheerd door een mannelijke gynaecoloog. Hoewel mannen dit beroep vast ook kunnen uitoefenen, hebben zij geen idee van hoe het voelt als dat met je gebeurd. Dit gebeurde dus niet bepaald vriendelijk en niet lang daarna stopte de weeën.
Na een nachtje lekker te hebben geslapen in het ziekenhuis, en een ontbijtje met een kopje koffie deelde de stomme meneer mij mee dat zijn dienst erop zat en hij vervangen werd. Hij was de deur nog niet uit of de weeën begonnen weer. Dit is de magie van de bevalling. Als vrouwen zich niet veilig voelen, dan kan het dus helemaal stoppen. Een soort van oerkracht wat het helemaal van je overneemt.
Na twee uurtjes weeën, waarbij ik mij meer ergerde aan de koffiegeur bij mijn moeder dan iets anders, en tien minuutjes persen was Lily er. Wow, wat een gevoel is dat toch keer op keer. Zo mooi als je je kindje mag vasthouden. Oma knipte de navelstreng door en Lily werd onderzocht.
Het leuke was dat tijdens in bevalling een stagiaire (co-assistent/art-assistent weet ik even niet meer) voor de eerste keer een bevalling mee kreeg. Dit was iets wat hij denk ik niet meer gaat vergeten. Toen ik een beetje moe was vroeg de zuster mij of het wel goed ging. Ik antwoordde ja hoor, maar hij moet even frisse lucht. De stagiaire was lijkbleek en ging bijna van zijn eigen af. Heb ik eigenlijk stiekem altijd grappig gevonden. Dat ik een arts heb laten flauwvallen met bevallen.
Eenmaal thuis was Lily de liefste baby. Ik denk dat baby's dat toch wel aanvoelen. Wat je precies nodig hebt. Ze huilde eigenlijk vrijwel niet en heeft mij in de nacht nooit lang wakker gehouden. Ze vond het geweldig om naar een lampje te kijken en was daar zoet mee. Als ze honger had in de nacht nam ik haar mee naar beneden, als ze dan in de box lag was ze stil. Ze lag dan heel lief te wachten op haar flesje. Knuffelen vond ze helemaal geweldig. Ik trouwens ook. Dat kleine hummeltje zo lekker tegen je aan.
Misschien dat ze daarom nu een beetje verwend is. Lily is mijn kleine poppeke en een hele grote diva. Make-up en selfies zijn haar dingetje. Het probleem is wel een beetje dat als ik nee tegen haar zeg zij daar niet zo goed mee kan omgaan (Lees huilen en boos worden). Gelukkig vind ze me wel nog de allerliefste mama op de hele wereld en ik haar de allerliefste Lily op de hele wereld.
Knuffelen doen we nog veel, en ik hoop voor nog heel lang.
Hoewel een bevalling nooit makkelijk is, viel die van Lily best wel mee. Tenminste dat dacht ik toen. Nu denk ik wel eens, ach jee, wat heb je allemaal wel niet moeten doorstaan. Op het moment zelf sta je daar helemaal niet bij stil. Dan ga je in de survivalmodus en ga je maar door. Totdat je natuurlijk bijna negen jaar later een beetje knapt, maar daar gaat het nu niet over.
Het gaat nu over Lily. Toen Lily werd geboren was ik 27 jaar oud en woonde bij mijn vader in zijn appartement. Ik had een slaapkamer die ik deelde met mijn drie kinderen. Yup, Niet echt een situatie waarvan je verwacht dat je op je 27ste in zit. Wel gezellig op zich. Toen dacht ik dat het raar was, tegenwoordig noemen ze dit rooming en co-sleeping. Stiekem vind ik het nog steeds een beetje raar, maar ieder zijn ding. Anderen vinden het vast raar hoe ik slaap, en zo heeft iedereen wel wat.
Mijn zwangerschap van Lily was best vreemd. Ik kwam erachter dat ik zwanger was tijdens een drie-daagse treinreis (ja echt, drie dagen en nachten in dezelfde trein). Ik moest het een beetje verborgen houden. Moest mijn man toendertijd overhalen om mij naar Nederland te laten komen (Ik woonde toen in Amerika) en had pas controles vanaf augustus. Dat hele verhaal vertel ik wel een andere keer aangezien dit een stukje leven is waar ik op dit moment nog niet aan toe ben. Die deur laten we eventjes dicht.
De bevalling echter was een vreemde. Ik lag in mijn eenpersoonsbed en voelde iets rommelen. Naar beneden en gaan timen. Na een uurtje weeën om de drie minuten was ik mijn vader gaan wakker maken. Dit was een vreemd gebeuren en liet me op de een of andere manier denken aan toen ik 17 was en om elf uur in de avond nog weg wilde en moest uitleggen dat ik een morning after pil moest halen omdat het condoom gescheurd was. Er zijn gewoon van die situaties die je niet echt met je ouders wilt delen. En de trap op lopen om je vader wakker te maken omdat je gaat bevallen is daar een van. Voor mij tenminste.
Mijn moeder is met mij meegegaan naar het ziekenhuis. Zij woonden trouwens niet samen, voor de mensen die dit niet weten, zij wonen al heel lang niet meer samen en zijn al 30+ jaar gescheiden.
In het ziekenhuis werd ik getoucheerd door een mannelijke gynaecoloog. Hoewel mannen dit beroep vast ook kunnen uitoefenen, hebben zij geen idee van hoe het voelt als dat met je gebeurd. Dit gebeurde dus niet bepaald vriendelijk en niet lang daarna stopte de weeën.
Na een nachtje lekker te hebben geslapen in het ziekenhuis, en een ontbijtje met een kopje koffie deelde de stomme meneer mij mee dat zijn dienst erop zat en hij vervangen werd. Hij was de deur nog niet uit of de weeën begonnen weer. Dit is de magie van de bevalling. Als vrouwen zich niet veilig voelen, dan kan het dus helemaal stoppen. Een soort van oerkracht wat het helemaal van je overneemt.
Na twee uurtjes weeën, waarbij ik mij meer ergerde aan de koffiegeur bij mijn moeder dan iets anders, en tien minuutjes persen was Lily er. Wow, wat een gevoel is dat toch keer op keer. Zo mooi als je je kindje mag vasthouden. Oma knipte de navelstreng door en Lily werd onderzocht.
Het leuke was dat tijdens in bevalling een stagiaire (co-assistent/art-assistent weet ik even niet meer) voor de eerste keer een bevalling mee kreeg. Dit was iets wat hij denk ik niet meer gaat vergeten. Toen ik een beetje moe was vroeg de zuster mij of het wel goed ging. Ik antwoordde ja hoor, maar hij moet even frisse lucht. De stagiaire was lijkbleek en ging bijna van zijn eigen af. Heb ik eigenlijk stiekem altijd grappig gevonden. Dat ik een arts heb laten flauwvallen met bevallen.
Eenmaal thuis was Lily de liefste baby. Ik denk dat baby's dat toch wel aanvoelen. Wat je precies nodig hebt. Ze huilde eigenlijk vrijwel niet en heeft mij in de nacht nooit lang wakker gehouden. Ze vond het geweldig om naar een lampje te kijken en was daar zoet mee. Als ze honger had in de nacht nam ik haar mee naar beneden, als ze dan in de box lag was ze stil. Ze lag dan heel lief te wachten op haar flesje. Knuffelen vond ze helemaal geweldig. Ik trouwens ook. Dat kleine hummeltje zo lekker tegen je aan.
Misschien dat ze daarom nu een beetje verwend is. Lily is mijn kleine poppeke en een hele grote diva. Make-up en selfies zijn haar dingetje. Het probleem is wel een beetje dat als ik nee tegen haar zeg zij daar niet zo goed mee kan omgaan (Lees huilen en boos worden). Gelukkig vind ze me wel nog de allerliefste mama op de hele wereld en ik haar de allerliefste Lily op de hele wereld.
Knuffelen doen we nog veel, en ik hoop voor nog heel lang.
Reacties
Een reactie posten