Vaarwel 2018 - Wat was je toch een kutjaar.
Oeps, mag ik dat wel echt zeggen? Misschien wel een beetje. Het was ook mooi hoor! Zo is ons zoontje dit jaar geboren. Die staat toch echt in de top vier mooiste momenten in je leven. Op een in-vier-gedeelde eerste plek.
Maar we begonnen het jaar met het missen van het vriendje tijdens een potje Kolonisten van Catan waarbij ik zo hard lachte dat ik in mijn broek pieste. Leuk toch dat zwanger zijn.
Verder is in de eerste week onze sleutel afgebroken in het deurslot. Stond ik dan met Zoey samen op de oprit te wachten tot mijn vader ons kon komen helpen. Wel een leuke ervaring om de McDonalds op je eigen oprit in je auto op te eten terwijl jij je dochter ervan probeert te overtuigen dat er in Heerlen city echt geen wolven zitten die je op 7 uur in de avond proberen op te eten. Hoe donker het ook is.
In de auto waar iemand twee weken daarna iemand gezellig een flinke deuk in heeft gemaakt en het afschuift op een tweedelige verantwoordelijkheid waarbij je met je WA-+ dus geen vergoeding krijgt.
Niet lang daarna gingen we op vakantie (de kids, mijn vader en ik) Waarbij ik zo opgefokt was dat ik eigenlijk niet zo gezellig ben geweest. Jammer zoiets altijd. Hormonen of een burn-out die begon, niemand weet het. Bij terugkomst was de droger kapoettie. Ook altijd leuk.
Verder begon het lekker te vriezen en gingen we zo veel vocht vast houden dat we niet meer goed konden lopen. Dat in combinatie met bekkeninstabiliteit is dat uiteraard niet zo leuk. Ook het maagzuur wat mij wakker hield, hielp niet echt mee.
Zo mocht ik Yorick gaan halen in Eindhoven afgelopen mei, maar was het maar de vraag of ik dat stuk wel kon rijden. Toch ook best zielig eigenlijk als hij dan vervolgens wel zelf naar huis moet rijden.
Na de bevalling (die dus ook geen pretje was) kwam de depressie even langs. Die is overigens nog steeds op bezoek. Altijd leuk zo, op kerstdag even ruzie maken omdat je het pilletje de avond van te voren was vergeten in te nemen en je een kerstmuts van Link niet kan vinden.
Verder was dit jaar de cv-ketel kapot gegaan (hij bleef maar warmen), hebben we de meeste radiatoren toegedraaid omdat ze lekken bij de kranen, moeten we met de hand afwassen omdat de afwasmachine stuk is, hebben we drie muren die bij gewerkt zijn met knauff nadat er aan de andere kant iets geboord is, zitten er krassen in de leuning van de trap nadat ons oude bankstel is weg gegaan, hebben we broodrooster die het soms doet, is de achterdeur een beetje rot (Met gaatjes), is de ovendeur gerepareerd moeten worden, is onze televisie vervangen omdat hij de oude kapot was gegaan, is onze gerbil overleden (trouwens een niet erg groot gemis, maar hoort er toch bij), valt de deur van onze kledingkast zowat iedere week wel eens eruit en is het emotioneel gezien gewoon niet goed met mij.
Vaarwel 2018 - Wat was je stiekem toch wel mooi
Ik miste Yorick op het moment dat het 12 uur was. Het moment dat 2018 begon was hij er niet en dat deed best wel pijn. Wie er wel waren, dat waren de meisjes. Die hebben toen een leuke avond gehad. Die hele vakantie was toen mooi en ik wilde dat hij eigenlijk nooit stopte. ZO zijn we een hele dag naar bankstellen gaan kijken met zijn allen en gaan lunchen bij de subway. Iets wat de meisjes altijd wel leuk vinden om te doen. Ook altijd leuk dat als een verkoper op je afkomt en je dochter meteen zegt dat je er niet van houd als mensen je meteen komen lastig vallen in een winkel. Oeps, haha.
Ook het traditionele kijken van Harry Potter en uiteraard Home alone ontbrak ook niet.
Op vakantie was het trouwens ook leuk. Eerst de carnaval op school waarbij ik tot diep in de avond nog een katy perry pakje voor Zoey aan het maken was en daarna op maandag lekker naar Zandvoort. De dames heerlijk zwemmen terwijl ik een boekje aan het lezen was. Tussen de stress-momenten in. Ook het Nemo museum was erg leuk. Ook het momentje op het strand was erg leuk. Het was jammer dat ik niet door had dat Joni zich niet lekker voelde. Dat was een misser van mij. Een misser van Zoey was om een papieren tasje te gebruiken om schelpen in te bewaren en dit steeds maar weer op het natte zand te zetten. Toen ze me een speciale schelp wilde laten zien was het wel grappig dat er niets meer in zat behalve een gat in de bodem.
Ook de thuiskomst van de vakantie was erg leuk. Yorick had helemaal uit Mali iets geregeld voor valentijnsdag. Ik kreeg (via de post) een grote doos waarbij, toen ik die open maakte, er een grote hartjesballon uit kwam. Die ging toch meteen op de nummer een van de romantische/liefste dingen die iemand voor mij heeft gedaan.
3 mei was toch wel een heel leuk moment trouwens. Toen mochten we Yorick gaan halen! Helemaal naar Eindhoven in alle haast omdat we bang waren te laat te komen. Mochten we daar uiteraard nog een grote tijd wachten omdat ook militaire vliegtuigen vertragingen kunnen oplopen. Vervelend is dan ook nog dat je ze kan zien lopen van het vliegtuig naar terminal en dan NOG meer moet wachten. Bagage en zo moet ook daar opgehaald worden (het is net een echt vliegveld).
10 mei was ook erg leuk. De communie van Lily. Iets waar ik veel werk in heb gestopt en waar ze dan ook echt van heeft genoten. Wat zag ze er ook mooi uit. Ook alles uitzoeken, zoals het jurkje en de entertainment, was een erg leuk iets om samen met haar te delen. De pinata zullen we in ieder geval niet meer vergeten. Ook het cadeautje naar Disneyland is er een voor altijd.
Twee dagen erna de verjaardag van Zoey. De blijdschap op haar gezicht toen ze kaartjes kreeg voor Katy, haar grote idool. Niet lang daarna is met Yorick helemaal naar Amsterdam gegaan om haar te mogen gaan zien. Jammer dat het zo laat begon en ze al wat moe was. Wel iets wat ze, denk ik, nooit zal vergeten.
Daarna werd alles een beetje zwaar. De hele zwangerschap en de verschrikkelijk uitputtende hitte maakte het er allemaal niet makkelijk op.
Gelukkig was er op 7 juni dan eindelijk een einde aan mijn zwangerschap. om 12 minuutjes voor drie in de middag was daar ons zoontje Link. Wat had Yorick mij goed geholpen. Met onze handen in elkaar zat hij naast me terwijl ik de weeën weg pufte. Op dat moment wist ik, dit is het. Dit is echte liefde.
De rest van het jaar is eigenlijk voorbij gevlogen. Zo gaat dat altijd met kleine mensjes. Je bent er zo mee bezig dat de rest voorbij vliegt. Zo had Joni haar laatste schooldag op de basisschool en de eerste in de brugklas. Wat een momenten in een mensenleven zijn dat toch. Het besef dat je kleine meisje niet meer zo heel klein is. Dat je haar moet leren loslaten, maar daar zelf nog helemaal niet aan toe bent. Lily die je verslaving van rituals volgt en zelf ook een hele verzameling begint aan te leggen, of Zoey die een passie voor bakken heeft geërfd van je en je iedere woensdag steeds een stukje dikker wordt door alle lekkernijen.
Dat zijn de momenten waar we het allemaal voor doen, keer op keer en jaar op jaar. De knuffels van de kinderen, de trotse gezichten bij de (misschien iets was uhm, wobbelige?) tekeningen en knutsels voor moederdag, hoe blij ze zijn als ze een chocolade ei vinden met pasen, of als er zuurstokken hangen in de kerstboom. Kinderen laten je soms zien hoe mooi de kleine momentjes kunnen zijn, we moeten ze er gewoon in proberen te volgen.
Dus mij goede voornemen van 2019... Let meer op de mooie kleine momentjes.
Voor nu, unne gooie roetsj en een sjwan 2019
(Een goed uiteinde en een mooi 2019)
Oeps, mag ik dat wel echt zeggen? Misschien wel een beetje. Het was ook mooi hoor! Zo is ons zoontje dit jaar geboren. Die staat toch echt in de top vier mooiste momenten in je leven. Op een in-vier-gedeelde eerste plek.
Maar we begonnen het jaar met het missen van het vriendje tijdens een potje Kolonisten van Catan waarbij ik zo hard lachte dat ik in mijn broek pieste. Leuk toch dat zwanger zijn.
Verder is in de eerste week onze sleutel afgebroken in het deurslot. Stond ik dan met Zoey samen op de oprit te wachten tot mijn vader ons kon komen helpen. Wel een leuke ervaring om de McDonalds op je eigen oprit in je auto op te eten terwijl jij je dochter ervan probeert te overtuigen dat er in Heerlen city echt geen wolven zitten die je op 7 uur in de avond proberen op te eten. Hoe donker het ook is.
In de auto waar iemand twee weken daarna iemand gezellig een flinke deuk in heeft gemaakt en het afschuift op een tweedelige verantwoordelijkheid waarbij je met je WA-+ dus geen vergoeding krijgt.
Niet lang daarna gingen we op vakantie (de kids, mijn vader en ik) Waarbij ik zo opgefokt was dat ik eigenlijk niet zo gezellig ben geweest. Jammer zoiets altijd. Hormonen of een burn-out die begon, niemand weet het. Bij terugkomst was de droger kapoettie. Ook altijd leuk.
Verder begon het lekker te vriezen en gingen we zo veel vocht vast houden dat we niet meer goed konden lopen. Dat in combinatie met bekkeninstabiliteit is dat uiteraard niet zo leuk. Ook het maagzuur wat mij wakker hield, hielp niet echt mee.
Zo mocht ik Yorick gaan halen in Eindhoven afgelopen mei, maar was het maar de vraag of ik dat stuk wel kon rijden. Toch ook best zielig eigenlijk als hij dan vervolgens wel zelf naar huis moet rijden.
Na de bevalling (die dus ook geen pretje was) kwam de depressie even langs. Die is overigens nog steeds op bezoek. Altijd leuk zo, op kerstdag even ruzie maken omdat je het pilletje de avond van te voren was vergeten in te nemen en je een kerstmuts van Link niet kan vinden.
Verder was dit jaar de cv-ketel kapot gegaan (hij bleef maar warmen), hebben we de meeste radiatoren toegedraaid omdat ze lekken bij de kranen, moeten we met de hand afwassen omdat de afwasmachine stuk is, hebben we drie muren die bij gewerkt zijn met knauff nadat er aan de andere kant iets geboord is, zitten er krassen in de leuning van de trap nadat ons oude bankstel is weg gegaan, hebben we broodrooster die het soms doet, is de achterdeur een beetje rot (Met gaatjes), is de ovendeur gerepareerd moeten worden, is onze televisie vervangen omdat hij de oude kapot was gegaan, is onze gerbil overleden (trouwens een niet erg groot gemis, maar hoort er toch bij), valt de deur van onze kledingkast zowat iedere week wel eens eruit en is het emotioneel gezien gewoon niet goed met mij.
Vaarwel 2018 - Wat was je stiekem toch wel mooi
Ik miste Yorick op het moment dat het 12 uur was. Het moment dat 2018 begon was hij er niet en dat deed best wel pijn. Wie er wel waren, dat waren de meisjes. Die hebben toen een leuke avond gehad. Die hele vakantie was toen mooi en ik wilde dat hij eigenlijk nooit stopte. ZO zijn we een hele dag naar bankstellen gaan kijken met zijn allen en gaan lunchen bij de subway. Iets wat de meisjes altijd wel leuk vinden om te doen. Ook altijd leuk dat als een verkoper op je afkomt en je dochter meteen zegt dat je er niet van houd als mensen je meteen komen lastig vallen in een winkel. Oeps, haha. Ook het traditionele kijken van Harry Potter en uiteraard Home alone ontbrak ook niet.
Op vakantie was het trouwens ook leuk. Eerst de carnaval op school waarbij ik tot diep in de avond nog een katy perry pakje voor Zoey aan het maken was en daarna op maandag lekker naar Zandvoort. De dames heerlijk zwemmen terwijl ik een boekje aan het lezen was. Tussen de stress-momenten in. Ook het Nemo museum was erg leuk. Ook het momentje op het strand was erg leuk. Het was jammer dat ik niet door had dat Joni zich niet lekker voelde. Dat was een misser van mij. Een misser van Zoey was om een papieren tasje te gebruiken om schelpen in te bewaren en dit steeds maar weer op het natte zand te zetten. Toen ze me een speciale schelp wilde laten zien was het wel grappig dat er niets meer in zat behalve een gat in de bodem. 
Ook de thuiskomst van de vakantie was erg leuk. Yorick had helemaal uit Mali iets geregeld voor valentijnsdag. Ik kreeg (via de post) een grote doos waarbij, toen ik die open maakte, er een grote hartjesballon uit kwam. Die ging toch meteen op de nummer een van de romantische/liefste dingen die iemand voor mij heeft gedaan.
3 mei was toch wel een heel leuk moment trouwens. Toen mochten we Yorick gaan halen! Helemaal naar Eindhoven in alle haast omdat we bang waren te laat te komen. Mochten we daar uiteraard nog een grote tijd wachten omdat ook militaire vliegtuigen vertragingen kunnen oplopen. Vervelend is dan ook nog dat je ze kan zien lopen van het vliegtuig naar terminal en dan NOG meer moet wachten. Bagage en zo moet ook daar opgehaald worden (het is net een echt vliegveld).
10 mei was ook erg leuk. De communie van Lily. Iets waar ik veel werk in heb gestopt en waar ze dan ook echt van heeft genoten. Wat zag ze er ook mooi uit. Ook alles uitzoeken, zoals het jurkje en de entertainment, was een erg leuk iets om samen met haar te delen. De pinata zullen we in ieder geval niet meer vergeten. Ook het cadeautje naar Disneyland is er een voor altijd.Twee dagen erna de verjaardag van Zoey. De blijdschap op haar gezicht toen ze kaartjes kreeg voor Katy, haar grote idool. Niet lang daarna is met Yorick helemaal naar Amsterdam gegaan om haar te mogen gaan zien. Jammer dat het zo laat begon en ze al wat moe was. Wel iets wat ze, denk ik, nooit zal vergeten.
Daarna werd alles een beetje zwaar. De hele zwangerschap en de verschrikkelijk uitputtende hitte maakte het er allemaal niet makkelijk op.
Gelukkig was er op 7 juni dan eindelijk een einde aan mijn zwangerschap. om 12 minuutjes voor drie in de middag was daar ons zoontje Link. Wat had Yorick mij goed geholpen. Met onze handen in elkaar zat hij naast me terwijl ik de weeën weg pufte. Op dat moment wist ik, dit is het. Dit is echte liefde.
De rest van het jaar is eigenlijk voorbij gevlogen. Zo gaat dat altijd met kleine mensjes. Je bent er zo mee bezig dat de rest voorbij vliegt. Zo had Joni haar laatste schooldag op de basisschool en de eerste in de brugklas. Wat een momenten in een mensenleven zijn dat toch. Het besef dat je kleine meisje niet meer zo heel klein is. Dat je haar moet leren loslaten, maar daar zelf nog helemaal niet aan toe bent. Lily die je verslaving van rituals volgt en zelf ook een hele verzameling begint aan te leggen, of Zoey die een passie voor bakken heeft geërfd van je en je iedere woensdag steeds een stukje dikker wordt door alle lekkernijen.
Dat zijn de momenten waar we het allemaal voor doen, keer op keer en jaar op jaar. De knuffels van de kinderen, de trotse gezichten bij de (misschien iets was uhm, wobbelige?) tekeningen en knutsels voor moederdag, hoe blij ze zijn als ze een chocolade ei vinden met pasen, of als er zuurstokken hangen in de kerstboom. Kinderen laten je soms zien hoe mooi de kleine momentjes kunnen zijn, we moeten ze er gewoon in proberen te volgen.Dus mij goede voornemen van 2019... Let meer op de mooie kleine momentjes.
Voor nu, unne gooie roetsj en een sjwan 2019
(Een goed uiteinde en een mooi 2019)
Reacties
Een reactie posten