Ik wil graag een tante zijn. Helaas heeft mijn zus niet zo veel behoefte aan een eigen kindje, maar ik wil graag een tante zijn. In een gesprek met mijn vader kwam laatst een pijnlijk plekje tevoorschijn. Van je schoonzusjes tante worden is namelijk toch niet hetzelfde. Hoewel ik dit ook heel leuk zou vinden. Zoals hij toen zei en ik tegelijkertijd dacht "ze gaan toch weer weg".
De eerste keer was met mijn vriendje toen ik 16 was. Zijn broer en vriendin hadden een kindje gekregen. Als 16-jarige is dat allemaal een beetje vreemd natuurlijk. Toch iets speciaals toen gekocht en ook wat meegekregen van de zwangerschap en daarna. Dan gaat je relatie uit, verwaterd het contact en zie je ze nooit meer.
De tweede keer was met mijn ex in Amerika. Zijn zusje had twee zoontjes. David, een druk manneke wat redelijk autistische trekjes had en de pas geboren Tyler. Beide van een andere vader waar ze op dat moment niet mee samen was. Die van David was al heel lang niet meer in de buurt. Hij was twee of drie geloof ik en geadopteerd door mijn schoonmoeder en diens vriend. Een beetje een oogappel van hun twee.
Tyler was een pas geboren baby die een beetje aan zijn kleine lotje over werd gelaten. (Even een sidenote, wij woonde in bij mijn schoonmoeder en ook de kinderen van zijn zusje, zijn zusje af en toe tussen relaties door) De eerste keer dat ik daar was (Ik ben er een week geweest, twee maanden terug en toen verhuist) lag hij op de bank te slapen. Zijn oma was naar een lunch en omdat hij toch sliep besloot zijn moeder, Cathy, ergens naar toe te gaan. Naar een winkel ofzo, ik weet niet meer waar. Toen hij zich begon te roeren heb ik hem opgepakt. Je voelde gewoon zijn kleine lichaampje snakken naar aandacht. Rustig en vredig heeft hij toen een uur lang in mijn armen geslapen. Ik zal dat moment niet snel vergeten.
Hoewel David werd gezien als het foutje van een stomme tiener en het hem werd vergeven, was Tyler dat niet. De vriend van mijn schoonmoeder wilde ook niet echt iets met hem te maken hebben en zag hem meer als een last. Helemaal toen Cathy met een nieuwe relatie ging intrekken en Tyler in feite achter liet.
Omdat Cathy niet het meest verantwoordelijke meisje is, was er altijd de vraag wat ze allemaal had uitgespookt in haar zwangerschap. Hij leek een beetje een achterstand te hebben op het mentale gebied en zijn andere oma wilde graag een hersenscan laten maken. Hier was natuurlijk weer een hoop gedoe over. Aangezien de relatie tussen Cathy en Jonathan (De vader van Tyler, denken we) niet heel vriendschappelijk is afgelopen wilde Cathy haar zoontje niet afgeven. Niet dat ze zelf voor hem wilde zorgen, maar goed.
Terwijl wij daar woonde en Joni al drie en een half en Zoey ook al geboren was, zorgde ik voor Tyler. Zoals ik al zei werd hij aan zijn lotje over gelaten. Hij werd wakker in zijn bedje, speelde in zijn bedje, dutte in zijn bedje, kreeg boterhammen in zijn bedje. Het arme ventje werd gewoon in de steek gelaten op een slaapkamer met niet meer dan een ledikantje. Als hij dan om aandacht begon te schreeuwen, wat natuurlijk normaal is, werd er naar hem geschreeuwd dat hij maar moest slapen. Het was hartverscheurend om te zien. Ondertussen was ik zwanger en probeerde terug naar Nederland te komen. Toch, iedere dag, een uur lang ging ik naar hem toe. Als Joni tv keek, of een dutje deed en als Zoey lekker lag te slapen ging ik naar hem toe.
Ik haalde hem uit zijn bedje en knuffelde hem zo veel als ik kon. Ik gaf hem in de avond zijn avondeten in de kinderstoel (Hij had gelukkig een ander schema dan die van mij) en probeerde hem zo veel mogelijk aandacht te geven. Soms vraag ik mij wel eens af of iemand dat heeft opgemerkt.
Tot mijn vreugde heeft zijn andere oma op een gegeven moment hem dan toch gekregen (misschien naar aanleiding van wat pushen door mij bij mijn schoonmoeder toen ze in een aangeschoten bui was). Wat was ik opgelucht. Het was namelijk niet lang voordat ik terug naar huis kwam. Met een opgelucht hart kon ik dan vertrekken.
Ik denk nog wel eens aan Tyler. Hoe het nu met hem zou gaan. Hij is nu elf en kan zich mij helemaal niet herinneren. Toch denk ik dan wel eens dat ik zijn leven een beetje makkelijker heb gemaakt. Dat hij misschien door mijn knuffels geen hechtingsproblematiek gaat krijgen. Dat hij weet hoe het is om geliefd te zijn.
Even tussendoor, wat je denkt vast 'Ja hallo, je had ook de kinderbescherming kunnen bellen' Dat ging niet in mijn situatie. Ik wilde weg daar, ik moest weg daar. Om Zoey te mogen meenemen had ik toestemming nodig (Met handtekening) van mijn toenmalig man. Ik moest dus koste wat kost hem vriendelijke houden. Als Tyler niet naar zijn andere oma had kunnen gaan had ik dat ook gedaan vanuit Nederland middels een e-mail. Ik deed dus echt het beste wat ik kon doen.
Hoe dan ook hij zal altijd mijn kleine vogeltje blijven.
Mocht jij in een zelfde situatie zitten en je weet niet wat je moet doen op de website van de rijksoverheid staan alle tips hoe om te gaan met verdenking van kindermishandeling, want verwaarlozing is dat zeker ook.
De eerste keer was met mijn vriendje toen ik 16 was. Zijn broer en vriendin hadden een kindje gekregen. Als 16-jarige is dat allemaal een beetje vreemd natuurlijk. Toch iets speciaals toen gekocht en ook wat meegekregen van de zwangerschap en daarna. Dan gaat je relatie uit, verwaterd het contact en zie je ze nooit meer.
De tweede keer was met mijn ex in Amerika. Zijn zusje had twee zoontjes. David, een druk manneke wat redelijk autistische trekjes had en de pas geboren Tyler. Beide van een andere vader waar ze op dat moment niet mee samen was. Die van David was al heel lang niet meer in de buurt. Hij was twee of drie geloof ik en geadopteerd door mijn schoonmoeder en diens vriend. Een beetje een oogappel van hun twee.
Tyler was een pas geboren baby die een beetje aan zijn kleine lotje over werd gelaten. (Even een sidenote, wij woonde in bij mijn schoonmoeder en ook de kinderen van zijn zusje, zijn zusje af en toe tussen relaties door) De eerste keer dat ik daar was (Ik ben er een week geweest, twee maanden terug en toen verhuist) lag hij op de bank te slapen. Zijn oma was naar een lunch en omdat hij toch sliep besloot zijn moeder, Cathy, ergens naar toe te gaan. Naar een winkel ofzo, ik weet niet meer waar. Toen hij zich begon te roeren heb ik hem opgepakt. Je voelde gewoon zijn kleine lichaampje snakken naar aandacht. Rustig en vredig heeft hij toen een uur lang in mijn armen geslapen. Ik zal dat moment niet snel vergeten.
Hoewel David werd gezien als het foutje van een stomme tiener en het hem werd vergeven, was Tyler dat niet. De vriend van mijn schoonmoeder wilde ook niet echt iets met hem te maken hebben en zag hem meer als een last. Helemaal toen Cathy met een nieuwe relatie ging intrekken en Tyler in feite achter liet.
Omdat Cathy niet het meest verantwoordelijke meisje is, was er altijd de vraag wat ze allemaal had uitgespookt in haar zwangerschap. Hij leek een beetje een achterstand te hebben op het mentale gebied en zijn andere oma wilde graag een hersenscan laten maken. Hier was natuurlijk weer een hoop gedoe over. Aangezien de relatie tussen Cathy en Jonathan (De vader van Tyler, denken we) niet heel vriendschappelijk is afgelopen wilde Cathy haar zoontje niet afgeven. Niet dat ze zelf voor hem wilde zorgen, maar goed.
Terwijl wij daar woonde en Joni al drie en een half en Zoey ook al geboren was, zorgde ik voor Tyler. Zoals ik al zei werd hij aan zijn lotje over gelaten. Hij werd wakker in zijn bedje, speelde in zijn bedje, dutte in zijn bedje, kreeg boterhammen in zijn bedje. Het arme ventje werd gewoon in de steek gelaten op een slaapkamer met niet meer dan een ledikantje. Als hij dan om aandacht begon te schreeuwen, wat natuurlijk normaal is, werd er naar hem geschreeuwd dat hij maar moest slapen. Het was hartverscheurend om te zien. Ondertussen was ik zwanger en probeerde terug naar Nederland te komen. Toch, iedere dag, een uur lang ging ik naar hem toe. Als Joni tv keek, of een dutje deed en als Zoey lekker lag te slapen ging ik naar hem toe.
Ik haalde hem uit zijn bedje en knuffelde hem zo veel als ik kon. Ik gaf hem in de avond zijn avondeten in de kinderstoel (Hij had gelukkig een ander schema dan die van mij) en probeerde hem zo veel mogelijk aandacht te geven. Soms vraag ik mij wel eens af of iemand dat heeft opgemerkt.
Tot mijn vreugde heeft zijn andere oma op een gegeven moment hem dan toch gekregen (misschien naar aanleiding van wat pushen door mij bij mijn schoonmoeder toen ze in een aangeschoten bui was). Wat was ik opgelucht. Het was namelijk niet lang voordat ik terug naar huis kwam. Met een opgelucht hart kon ik dan vertrekken.
Ik denk nog wel eens aan Tyler. Hoe het nu met hem zou gaan. Hij is nu elf en kan zich mij helemaal niet herinneren. Toch denk ik dan wel eens dat ik zijn leven een beetje makkelijker heb gemaakt. Dat hij misschien door mijn knuffels geen hechtingsproblematiek gaat krijgen. Dat hij weet hoe het is om geliefd te zijn.
Even tussendoor, wat je denkt vast 'Ja hallo, je had ook de kinderbescherming kunnen bellen' Dat ging niet in mijn situatie. Ik wilde weg daar, ik moest weg daar. Om Zoey te mogen meenemen had ik toestemming nodig (Met handtekening) van mijn toenmalig man. Ik moest dus koste wat kost hem vriendelijke houden. Als Tyler niet naar zijn andere oma had kunnen gaan had ik dat ook gedaan vanuit Nederland middels een e-mail. Ik deed dus echt het beste wat ik kon doen.
Hoe dan ook hij zal altijd mijn kleine vogeltje blijven.
Mocht jij in een zelfde situatie zitten en je weet niet wat je moet doen op de website van de rijksoverheid staan alle tips hoe om te gaan met verdenking van kindermishandeling, want verwaarlozing is dat zeker ook.
Reacties
Een reactie posten