Iedereen wordt uiteindelijk veroordeeld. Op wat voor een manier dan ook. Wil je dat eens eerder meemaken en heel bewust, dan moet je op een rommelmarkt in een klein dorp gaan staan. Dit heb ik afgelopen zondag gedaan.
Jeetje, iedereen heeft overal een mening over. Je staat daar met je spulletjes uitgestald, Spulletjes waar je hard voor heb moeten werken en sparen, en je probeert daar een prijs aan te geven. Vooraf uiteraard eens op marktplaats rondgeneusd over hoeveel dingen kunnen kosten. Helaas is een rommelmarkt geen marktplaats en is twee euro voor een paar schoenen die alleen al in de kast hebben gestaan te duur.
Zo ook een digitaal hondje wat Joni probeerde te verkopen. Het ding kan niet veel en was een miskoop van haar. Ze vroeg er twee euro voor. Nee nee zei een moeder tegen haar dochtertje, ik hoef geen rotzooi meer in huis. Daar sta je dan als twaalfjarige, met speelgoed wat je ooit zelf leuk vond op die leeftijd, gekocht met je verjaardagsgeld na maanden kijken in de winkel. Dan noemt een moeder die je niet eens kent, een compleet vreemde, je spulletjes zomaar rotzooi. Als je dan al zoiets zegt, loop dan eerst door en ga dat niet daar eruit gooien met een stemvolume dat iedereen je kan horen.
Uiteraard doen we het allemaal. Zo vroeg een vrouw me of ik het leuk vond om vier glazen (van die halve weckpotten met handvat) te hebben voor de kinderen. Ze was enigszins beledigt toen ik nee zei. Ik probeerde er namelijk al een aantal zelf te verkopen die de kinderen ooit eens hebben gekregen. Uiteraard zei ik dat de kinderen er al zoveel hadden en de kast vol was. Iets subtieler dus.
Misschien is dit altijd al zo gegaan. Ik weet het niet. Ik heb het gevoel dat voor facebook zo'n dingen toch meer achter je rug om werden verteld. Ook vroegen mensen weer of alle vier de kinderen echt van mij waren en dat Zoey en Lily wel op elkaar leken, en Joni en Link ook, maar onderling weer niet. Diepe zucht, en denken laat maar. Mijn antwoord was, oja echt? tja dat heb je wel eens. Dan zijn ze ook nog ontdaan omdat je ze niet je hele levensverhaal verteld.
Toch blijft het een beetje een dingetje. Vroeger werd wel eens gezegd, wat zullen de buren wel niet denken. Nu is het schijt aan de buren en iedereen en ik doe lekker wat ik zelf wil. Ondertussen willen we wel allemaal dat iedereen doet zoals wij dat willen en botst de hele samenleving tegen elkaar.
Social media, en dan vooral facebook maar ook twitter, is hier heel goed voor. Iedereen geeft zijn mening over iets. Je zou als middel-jarige vrouw je haren nog bijna niet meer kort durven laten knippen. Nu vind ik persoonlijk het ook geen mooi kapsel, en inderdaad komt er vaak een zelfde soort persoonlijkheid bij kijken. Maar moet dit dan over het hele internet gestuurd worden? Hetzelfde over bakfietsen (ik zou er echt een willen die dingen zien er super handig uit) of matchende kleding van de ANWB winkel. Ja sorry, maar als niemand ze leuk vond zouden ze ook niet verkocht worden.
Ik begin gewoon een beetje op een punt te komen het allemaal een beetje los te laten. Dat met behulp van mijn lieve vriendje. Ik begin gewoon te merken dat door het in hokjes geduwd worden ik dingen heb gelaten die ik eigenlijk had willen doen. Dit heb ik trouwens nog steeds. Dat is niet zomaar over. Het out of the box denken is moeilijker dan je denkt.
Als je jong bent wil je er gewoon bijhoren. Je past je een beetje aan, of probeert aan een bepaald beeld te voldoen. Zo had ik mijn haren zwart en droeg ik donkere make-up toen ik 14/15 was omdat ik dacht dat iedereen me dan met rust zou laten. Eerlijk gezegd vind ik roze een vele leukere kleur, maar omdat ik nou eenmaal alternatieve muziek luister dacht ik dat dit meer bij me paste. uiteindelijk probeer ik nu wat meer kleurtjes uit. Naast zwart heb ik ook blond, paars, roze, wit, bruin en rood haar gehad. Momenteel is het half verfloos. Ik heb na 19 jaar nu mijn haren niet meer geverfd. Als een jaar niet. Ja er zitten grijze plukjes in, maar het boeit me niet! Andere stoort het wel, krijg ik wel eens een opmerking over, maar ik probeer te leren het los te laten.
Het is alleen niet jezelf, maar vooral ook de maatschappij dat je in hokjes duwt. Zo probeer ik al jaren los te komen van het stereotype dat bij een jonge moeder hoort met kinderen van meerdere vaders. Misschien ligt het aan de naam Anouk, ik weet het niet, maar die veroordeling is er zeker. Het feit dat ik relaties heb gehad die gewoon niet werkte telt dan even niet mee.
Ook de groepsdruk is hoog. Niet alleen als je jong bent. Op de een of andere manier voel je dat nog steeds. Het gevoel van erbij willen horen. Het probleem is alleen dat ik dus dingen nooit heb gedaan, dit alleen omdat ik dacht dat het er niet bij hoorde.
Zo heeft iedereen zijn dingetjes. Ik vind het leuk om te kleuren en te breien. Mijn vriend vind dit raar dus doe ik het eigenlijk niet omdat ik bang ben dat hij me dan als minder ziet. Ziet hij dat ook? Nee natuurlijk niet. Hij zegt ook als jij dat leuk vind moet je dat vooral doen.Het vervelende is alleen dat ik meestal bij de eerste opmerking al stop met iets wat ik eigenlijk heel leuk vind om te doen. En in het huidige tijdperk krijg je die opmerkingen veel te vaak en veel te snel.
Als je dit eens wilt ervaren moet je naar een mama forum gaan. Het onderwerp maakt niet uit, iedereen reageert overal even fel op. Ja ook ik doe dat, maar dan vooral op wetenschappelijke onjuistheden. Je vraagt bijvoorbeeld of je kunstvoeding 1 en 2 kan mixen op over te stappen en dan krijg je de grootste conspiracy theorieën ooit te horen. Die dingen vooral. Ook dat moeten we leren los te laten.
Dus ik zeg brei, kleur, ga in je joggingbroek om negen uur in de avond naar de winkel, eet dat broodje hotdog op straat, ga kienen, doe mee met caveman runs en vooral wees jezelf. Niet het hokje waar je denkt in te passen, maar gewoon je hele persoonlijkheid.
Ik ben Anouk en ik ben moeder, game, kijk science fiction en chickflicks door elkaar, vind wandelen stiekem leuk, word vrolijk van kleurtjes, ben dol op snapchat selfies (ook al is de duckface een beetje sarcastisch), vind Disney geweldig, lievelingseten is konijn in het zuur, lievelingsdrinken is tequila sunrise en dr pepper (naast koffie!!!!), wordt helemaal blij van gratis samples, vind hakken schoenen het mooist maar platte het functioneelste, krijg graag leuke post, en houd heel veel van mijn gezinnetje.
Wie ben jij?
Jeetje, iedereen heeft overal een mening over. Je staat daar met je spulletjes uitgestald, Spulletjes waar je hard voor heb moeten werken en sparen, en je probeert daar een prijs aan te geven. Vooraf uiteraard eens op marktplaats rondgeneusd over hoeveel dingen kunnen kosten. Helaas is een rommelmarkt geen marktplaats en is twee euro voor een paar schoenen die alleen al in de kast hebben gestaan te duur.
Zo ook een digitaal hondje wat Joni probeerde te verkopen. Het ding kan niet veel en was een miskoop van haar. Ze vroeg er twee euro voor. Nee nee zei een moeder tegen haar dochtertje, ik hoef geen rotzooi meer in huis. Daar sta je dan als twaalfjarige, met speelgoed wat je ooit zelf leuk vond op die leeftijd, gekocht met je verjaardagsgeld na maanden kijken in de winkel. Dan noemt een moeder die je niet eens kent, een compleet vreemde, je spulletjes zomaar rotzooi. Als je dan al zoiets zegt, loop dan eerst door en ga dat niet daar eruit gooien met een stemvolume dat iedereen je kan horen.
Uiteraard doen we het allemaal. Zo vroeg een vrouw me of ik het leuk vond om vier glazen (van die halve weckpotten met handvat) te hebben voor de kinderen. Ze was enigszins beledigt toen ik nee zei. Ik probeerde er namelijk al een aantal zelf te verkopen die de kinderen ooit eens hebben gekregen. Uiteraard zei ik dat de kinderen er al zoveel hadden en de kast vol was. Iets subtieler dus.
Misschien is dit altijd al zo gegaan. Ik weet het niet. Ik heb het gevoel dat voor facebook zo'n dingen toch meer achter je rug om werden verteld. Ook vroegen mensen weer of alle vier de kinderen echt van mij waren en dat Zoey en Lily wel op elkaar leken, en Joni en Link ook, maar onderling weer niet. Diepe zucht, en denken laat maar. Mijn antwoord was, oja echt? tja dat heb je wel eens. Dan zijn ze ook nog ontdaan omdat je ze niet je hele levensverhaal verteld.
Toch blijft het een beetje een dingetje. Vroeger werd wel eens gezegd, wat zullen de buren wel niet denken. Nu is het schijt aan de buren en iedereen en ik doe lekker wat ik zelf wil. Ondertussen willen we wel allemaal dat iedereen doet zoals wij dat willen en botst de hele samenleving tegen elkaar.
Social media, en dan vooral facebook maar ook twitter, is hier heel goed voor. Iedereen geeft zijn mening over iets. Je zou als middel-jarige vrouw je haren nog bijna niet meer kort durven laten knippen. Nu vind ik persoonlijk het ook geen mooi kapsel, en inderdaad komt er vaak een zelfde soort persoonlijkheid bij kijken. Maar moet dit dan over het hele internet gestuurd worden? Hetzelfde over bakfietsen (ik zou er echt een willen die dingen zien er super handig uit) of matchende kleding van de ANWB winkel. Ja sorry, maar als niemand ze leuk vond zouden ze ook niet verkocht worden.
Ik begin gewoon een beetje op een punt te komen het allemaal een beetje los te laten. Dat met behulp van mijn lieve vriendje. Ik begin gewoon te merken dat door het in hokjes geduwd worden ik dingen heb gelaten die ik eigenlijk had willen doen. Dit heb ik trouwens nog steeds. Dat is niet zomaar over. Het out of the box denken is moeilijker dan je denkt.
Als je jong bent wil je er gewoon bijhoren. Je past je een beetje aan, of probeert aan een bepaald beeld te voldoen. Zo had ik mijn haren zwart en droeg ik donkere make-up toen ik 14/15 was omdat ik dacht dat iedereen me dan met rust zou laten. Eerlijk gezegd vind ik roze een vele leukere kleur, maar omdat ik nou eenmaal alternatieve muziek luister dacht ik dat dit meer bij me paste. uiteindelijk probeer ik nu wat meer kleurtjes uit. Naast zwart heb ik ook blond, paars, roze, wit, bruin en rood haar gehad. Momenteel is het half verfloos. Ik heb na 19 jaar nu mijn haren niet meer geverfd. Als een jaar niet. Ja er zitten grijze plukjes in, maar het boeit me niet! Andere stoort het wel, krijg ik wel eens een opmerking over, maar ik probeer te leren het los te laten.
Het is alleen niet jezelf, maar vooral ook de maatschappij dat je in hokjes duwt. Zo probeer ik al jaren los te komen van het stereotype dat bij een jonge moeder hoort met kinderen van meerdere vaders. Misschien ligt het aan de naam Anouk, ik weet het niet, maar die veroordeling is er zeker. Het feit dat ik relaties heb gehad die gewoon niet werkte telt dan even niet mee.
Ook de groepsdruk is hoog. Niet alleen als je jong bent. Op de een of andere manier voel je dat nog steeds. Het gevoel van erbij willen horen. Het probleem is alleen dat ik dus dingen nooit heb gedaan, dit alleen omdat ik dacht dat het er niet bij hoorde.
Zo heeft iedereen zijn dingetjes. Ik vind het leuk om te kleuren en te breien. Mijn vriend vind dit raar dus doe ik het eigenlijk niet omdat ik bang ben dat hij me dan als minder ziet. Ziet hij dat ook? Nee natuurlijk niet. Hij zegt ook als jij dat leuk vind moet je dat vooral doen.Het vervelende is alleen dat ik meestal bij de eerste opmerking al stop met iets wat ik eigenlijk heel leuk vind om te doen. En in het huidige tijdperk krijg je die opmerkingen veel te vaak en veel te snel.
Als je dit eens wilt ervaren moet je naar een mama forum gaan. Het onderwerp maakt niet uit, iedereen reageert overal even fel op. Ja ook ik doe dat, maar dan vooral op wetenschappelijke onjuistheden. Je vraagt bijvoorbeeld of je kunstvoeding 1 en 2 kan mixen op over te stappen en dan krijg je de grootste conspiracy theorieën ooit te horen. Die dingen vooral. Ook dat moeten we leren los te laten.
Dus ik zeg brei, kleur, ga in je joggingbroek om negen uur in de avond naar de winkel, eet dat broodje hotdog op straat, ga kienen, doe mee met caveman runs en vooral wees jezelf. Niet het hokje waar je denkt in te passen, maar gewoon je hele persoonlijkheid.
Ik ben Anouk en ik ben moeder, game, kijk science fiction en chickflicks door elkaar, vind wandelen stiekem leuk, word vrolijk van kleurtjes, ben dol op snapchat selfies (ook al is de duckface een beetje sarcastisch), vind Disney geweldig, lievelingseten is konijn in het zuur, lievelingsdrinken is tequila sunrise en dr pepper (naast koffie!!!!), wordt helemaal blij van gratis samples, vind hakken schoenen het mooist maar platte het functioneelste, krijg graag leuke post, en houd heel veel van mijn gezinnetje.
Wie ben jij?
Reacties
Een reactie posten